Helikon. Jaargang 3

[p. 70]

De roode vaan

Van avond hing aan 't eind der laan,
uit 't oude huis, een roode vaan.

Ik vroeg mijn vader naar 't bedied
van deze vlag: hij wist het niet.

Ik vroeg mijn moeder en mijn broers,
maar 't antwoord bleef vaag en platvloers.

Toen ging ik aan het eind der laan
onder de roode vane staan.

Het rood werd warm, ik duchtte brand
en sloeg alarm. Mijn klamme hand

omklemde schuw de koopren schel
van 't huis. Ik trok en 't huilde hel,

als honden huilen in den nacht,
wanneer men moord en brand verwacht.

Nu stond de klapperende vaan
op 't dak als een gekamde haan;

de wind woei golvend door het rood,
dat knetterde en vonken spoot.

Dan trapte ik alle ruiten in;
dat gaf het vuur slechts nieuw gewin.

Het gierde en brulde door den bouw,
dien ik de vlag ontnemen wou.

[p. 71]

 

Ik wilde 't warme, vlammend rood

 

en dan weer terug aan moeders schoot

 

 

 

en weenen om het vreemd bedied

 

dat zij niet wist en vader niet:

 

 

 

die roode vlag aan 't eind der laan

 

op 't oude huis: die vuren vaan.

 

 

 

Alex Campaert