Helikon. Jaargang 1

[p. 152]

Zij gingen vroeg...

Zij gingen vroeg, de zangers van weleer,
Maar zelden zonder kransen om de lokken.
Met bloemen van den roem zijn zij vertrokken,
Jeugdig, de wegen zonder wederkeer.

Maar die thans leven scheiden zoo niet meer
Hun wordt nooit laat genoeg het lot voltrokken.
Niet zooals génen om den dood te lokken
Zingen zij, maar juist hem tot tegenweer.

En als zij gaan zijn om hun witte haar
De kransen schameler dan die zich zwaar
Om hunner broeders zware lokken wonden,

Als zij na een kort leven in het licht
Zich willig met den Donkere verbonden
Die peinzend hield den blik op hen gericht.

J.J. van Geuns