Hein Waaghals en zijn vlieger

[p. t.o. 1]

[p. 1]

Hein Waaghals en zijn Vlieger

Hein, de zoon van een Schoenmaker, was een flinke moedige knaap. Zijn kameraden hadden hem den bijnaam van ‘waaghals’ gegeven, en hij verdiende dien dan ook wel. Hij was altijd de eerste bij alle spelen en voor de gymnastiek had hij zijns gelijken niet; bovendien zwom hij als een visch. Nauwelijks tien jaar oud zag men hem in de rivier springen

[p. 2]

om er een klein kind uit te halen. Eens echter had zijn moed hem bijna duur te staan gekomen.

Het was in den vliegertijd; Hein besloot er een te maken, maar, even als altijd zijn kameraden willende overtreffen, maakte hij hem zoo groot als men er nog nooit een gezien had. Hij was minstens tweemaal grooter dan onze Hein. Zoodra hij er meê klaar was, en het noodige touw had gekocht ging hij hem op laten met zijn vriend Jan, bijgenaamd ‘Durfniet’. Zij begaven zich vroeg in den morgen naar buiten; het waaide hard en Hein beloofde zich zeer veel pleizier.

[p. t.o. 2]

[p. t.o. 3]

[p. 3]

Aan een plaats gekomen welke hen geschikt voorkwam, maakten zij dadelijk hunne toebereidselen en weldra verhief zich de vlieger statig in de lucht.

Op eene hoogte gekomen waar de wind meer kracht had begon de vlieger zoodanig te trekken dat Hein zijn vriend moest verzoeken hem van achteren vast te houden ten einde niet te worden meêgetrokken. Maar de vereende krachten der twee vrienden waren niets in vergelijk tot die van den vlieger. Jan gaf zijn vriend den raad den vlieger los te laten, maar Hein wilde dien raad niet opvolgen daar hij alsdan zijn vlieger,

[p. 4]

welke hem zooveel tijd en moeite had gekost, zou verliezen.

Eensklaps echter veroorzaakt een windvlaag zulk een schok dat Jan zijn vriend los laat en op den grond rolt. De vlieger, welke nu niet meer zooveel tegenstand ondervindt, begint hoe langer hoe hooger te stijgen en trekt onzen vriend Hein mede.

Hein wilde niet loslaten en liever een luchtreis maken dan zijn vlieger verliezen. De weide waar zij zich bevonden was dicht bij een rivier waarheen onze vriend werd voortgesleept; hij werd echter in 't minst niet bevreesd en hield goed vast.

[p. t.o. 4]

[p. t.o 5]

[p. 5]

Ziet hem lot grooten schrik van molenaar en schuitevoerders den rivier oversteken. De wind werd hoe langer hoe sterker, de vlieger steeg meer en meer en voerde Hein over de daken meê, maar zijn moed begaf hem geen oogenblik.

Van dak tot dak werd Hein eindelijk naar den toren van de kerk meêgevoerd en slechts aan het volgende had hij zijn behoud te danken.

Het touw van zijn vlieger ontmoette den haan welke zich boven op den klokkentoren bevond, de vlieger steeg steeds en daar Hein zich goed vasthield, werd hij naar den top van de toren geheeschen.

[p. 6]

Bij den haan gekomen gaf Hein een proef van buitengewone tegenwoordigheid van geest en behendigheid. In een oogwenk had hij zijn klos onder den kop van den haan gestoken en zette hij zich schrijlings op den rug. Wat later bedaarde de wind en kon onze Hein zijn vlieger inhalen.

Door middel van een langen ladder, welke men hem toereikte, kon hij weldra van zijn verheven zitplaats afkomen welke toch eenigszins gevaarlijk was.

[p. t.o. 6]