Hans Michel Goedbloed zingt de voornaamste en nieuwste liederen

Een Nieuw Lied op het bedurven huishouden of de klaagende Man.

Stem: Van de Schoorsteenveeger.

1.
Vrienden luisterd toe met reeden,
Want het gaat ‘er veele aan,
Die in ’t Huwelyk eyn getreeden,
Is het dikwils zo gegaan,
Als deeze vent, die in elend,
Zyn dagen moest verslyten,
Hy kreeg een Vrouwtje zo hy dagt,

[p. 36]

 

Van een goed en vroom geslagt,

 

Maar ziet op ’t lest moest hy tot troost,

 

Een reisje doen al na de Oost.

 

2.

 

Hy had een Meisje jong van Jaren,

 

By Moeder pappot opgevoed,

 

Dit lieve kind, wou graag eens paaren,

 

Zy zat ook rykelyk in haar goed,

 

Hy ging met haar, zo voor als naar,

 

Zyn zinnen wat verzetten,

 

Hy dagt dat zal wel anders gaan,

 

By ’t trouwen is dit afgedaan,

 

Al zwier je nu by dag en nagt,

 

’t Is schielyk tot een end gebragt.

 

3.

 

Hy trouwde met dit vrolyk Meisje,

 

Zy was zo blank als melk en room,

 

Hy kust op haar poeslig vleisje,

 

En gaf haar ’s nagts de wellekoom

 

Dat ging heel goed, den armen bloed,

 

Dagt niet als op zyn Wufje,

 

Wat ben je proper, lief en net,

 

Ten minsten ’s nagts al op het bed,

 

Maar ach helaas! Het was gewis,

 

Dat zy maar ’s nagts zo deugdzaam is.

 

4.

 

Kwam hy des middags tuis om te eeten,

 

Dan zat zyn Wyf in volle vreugd,

 

Het konklen kon zy niet vergeeten,

 

Nou zie je dat je Wyf niet deugd,

 

’t Was angebrand, aan alle kant,

 

Tot in de grond bedorven,

 

En was het op zyn tyd eens klaar,

 

’t Was altyd gort of een stuk brood,

 

Al was zyn weekgeld nog zo groot.

[p. 37]

 

Zyn linnegoed wierd nooit gewassen,

 

Hy liep met gaaten in zyn kous,

 

Kan dit wel voor myn huisvrouw passen,

 

Het pantjeshuis van Coo de Smous,

 

Stond altyd vol, myn kop word dol,

 

Wie kan zoo’n Wyf gedoogen,

 

Des morgens stinkt zy na de drank,

 

Geloof het my, als dit nog lang,

 

Zoo aanhoud dat myn cours gewis,

 

Na Zee of voor Soldaatje is.

 

6.

 

Maar eindelyk moest dit Vrouwtje kraamen,

 

Zy kreeg een jonge frisse Zoon,

 

Hy dogt, nu leeven wy te zamen,

 

Veel beter, want je hebt jou loon,

 

Maar neen het Kind, zo zeer bemind,

 

Moest in zyn vuil verstikken,

 

Het arme wigt lag laveloos,

 

En Moeder nam tog maar altoos,

 

Hoe het dan met de boel mag gaan,

 

Haar koffy en haar goede graan.

 

7.

 

Wat dunktje van dit huwelyk leven,

 

De Man die liep de kop op hol,

 

Hy kon op ’t laatst geen geld meer geeven,

 

Zyn Wyf zoop zig geduurig vol,

 

Zyn vloer bleef vuil, en het gehuil,

 

Van ’t kind moest hem verveelen,

 

Hier stond de waterpot vol str[ond],

 

Daar lei het wigt wat op de grond,

 

Zo pot en pan, niets was ‘er schoon,

 

Dit kreeg hy voor zyn arbeidsloon.

 

8.

 

Wat zou hy doen het Zeegat kiezen,

 

Dit was het allerbest voortaan,

 

Hy kon tog meerder niet verliezen,

[p. 38]

 

Want hy was glad gelyk een baan.

 

Nu maar vertroost, en na de Oost,

 

Zyn Wyf moest haar vermaken,

 

Zy zoop en tot een droef besluit,

 

Liep zy op ’t laatste om een duit,

 

Zo gaat het veele jonge lien,

 

Die zulks vooraf niet in en zien.