Haerlems oudt liedt-boeck

Een Klaegh-Liedeken.

Stemme: Moe is den Mensch helaes verbolgen.

Hoe legh ick hier in dees ellende,
Van mijn vijf sinnen gants berooft,
Komt siet my aen ghy aerdtsche bende
Die van de Wereldt wordt verdooft,
Ghy die altijdt in ydel saecken,
Soeckt uwen gheest soo te vermaecken.

De Zee-Syrenen met haer soet singen

Verdooft den Stierman soo den gheest,
Dat hy zijn Zeyl niet kan bedwinghen:
Maer moet vergaen door storm tempeest;
Soo doen zy die door ydelheden
Verliesen haer verstant en reden.

Wat heb ick schoonen tijdt versleten

In’t vercieren van mijn Lichaem,
Dat wordt nu vande Wormen gegheten:
Want haer de spijs is aenghenaem;
Maer niemandt heeft met my te spotten,
Een yder moet in d’Aerde rotten.

Mijn schoon hayr dat so plag te krollen

Vercierde seer mijn jeughdigh hooft,
Dat sal men sien op ’t Kerckhof rollen
Als d’Aerde dat heeft af-gheslooft,
Mijn schoon couleur is haest verlooren,

[p. 109]

 

Sterven moest ick al was ick ghebooren.

 

Mijn Lidtmaten (’t is te beweenen)

 

Daer ick mee dansten pertinent,

 

Dat worden nu verrotte beenen,

 

Door den tijdt in d’Aerde gheschent:

 

’t Vleesch datter veel plagh aan te locken

 

Leydt in de duyster aerde ghetrocken.

 

Mijn klare stem als klinckende snaren

 

Is al vergaen als roock of mist;

 

Wildy nu sien waer ’t is ghevaren,

 

Komt in mijn Graf, opent de Kist:

 

Daer sult ghy sien dat veele Wormen

 

Mijn Lichaem grouwelijck bestormen,

 

Mijn Ooghen die door soete loncken

 

Verwonnen menigh Minnaers hert,

 

Zijn voor de Wormen nu speloncken

 

Ende bedeckt met Aerde swart,

 

Mijn Wanghen die plachten te bloosen,

 

Die zijn vergaen ghelijck de Roosen.

 

Mijn roode Lipjes en witte Tanden,

 

’t Verciersel van mijn lieve Mondt,

 

Mijn wel gemaeckte schoone Handen,

 

En fraey besneden Borsjens rondt,

 

Zijn al van d’Aerde in gheswolghen,

 

Een yder denckt dat hy moet volghen.

 

Alle mijn Huysen en schoone Paleysen

 

Besluyt ick nu in eenen hoeck,

 

Mijn schoone Kleeren wilt overpeysen

 

Zijn nu maer eenen Linnen-doeck,

 

Mijn reuck en verruw in ghecalandert

 

In eenen vuylen stanck verandert.

 

Heb ick nu quaedt of goedt bedreven

 

Daer af sal ick nu loon ontfaen,

 

En reeckeningh geven van al mijn leven,

 

Mijn Ziel moet voor den Rechter staen,

 

Sal ’s werelts goet my dan doen voordeel

 

Als ick moet hooren zijn streng Oordeel.

 

Daerom die de Wereldt beminnen

 

En soo u schoonen tijdt verquist,

 

Hoe rijck, hoe edel, of wijs van sinnen,

 

Ghy moet alt’samen in de Kist,

 

Daerom sal ick my nu begheven

[p. 110]

 

Om met Godt eeuwighlijck te leven.

 

In d’Heylighen Throon daer men met sanghen,

 

Looft ende prijst zijn grooten Naem.

 

Alwaer hy sal zijn Bruydt ontfanghen

 

Met Bruylofs-kleed’ren reyn aengedaen

 

Daer de Maeghden in witte Zijden,

 

V loven Heer al met verblijden.

Eynde van ’t Oudt Haerlemsch Liedtboeck.