Haerlems oudt liedt-boeck

Van de Schoone Pieronelle;

Stem: Wilder dan wild wie salder my, &c.

O Roosken root vol melodyen
Mijn jonck hert hebdy in u bedwanck,
Mocht ic my nu eens gaen vermeyen
Aldaer de liefste te woonen plagh.

Pieronelle liet een keurskeu maken

Daer toe een lijfken met sijn fluweel,
Haer koussen waren van root scharlaken
Haer schoenen nae de nieuwe snee.

Als doen is zy haer gaen vermeyen,

Aldaer de schoone bloemkens staen:
Met datse quam aen de groen Heyen
Quamen daer drie Francoysen aen.

Zy seyden suyver schoon jongvrouwe

Ghy zijt gekleet op het nieu fatsoen,
Soudy de Landts-knecht niet willen trouwen,
Met hem spanceren gaen in ’t groen

Maer Pieronelle docht te selve ure

Het dunckt my fraeye Gasten te zijn,
Ick wilt met haer gaen avontueren,
Zy drincken garen den koelen wijn.

Pieronelle had dry broeders kloeken

Die waren alsoo fier van moet,
Dees gingen Pieronelleken te soecken,
Al soudet kosten haer harten bloet.

Zy sochten haer van stede tot stede,

Iae over der heyde wijt ende breyt,
Hebdy niet ghehoort van de schoone Pieronelle,
Die van de drie Francoysen is weg geleyt.

Sy sochten haer door bos en heyen

Op ’t laetste quamse voor den dagh,
En zy reedt op een Hackenye,
Die zy daer nae te drincken gaf.

Doe hoorden zy de akers klincken

Daer zy ’t peerdeken drincken schanck,
Zy liet haer Hackeneye drincken,
Al uyt een klare Fonteyne blanck.

Zy gingense aen met schone woorden

Schoone woorden vielen daer confuys
En seyde suster Pieronelle,
Wildy met ons niet weer naar huys?

O broeders seydse broeders bouwen

Na Duytslant daer en kom ick niet:
want had mijn vader my uyt laten trouwen
Ic waer in dese groote schande niet.

Ic wil niet thuys om al de werelt,

Veel min noch om de schande breyt:
Het volck soud’ segghen, daer komt Pieronelle,
Die van de Francoysen was weghgeleyt.

Dan groet my mijne moeder seere,

Mijn lieve suster Margrietie mee,
Dat zy haer eerken bestelle,
Als Pieronelle haer suster bet.

Dan groet my mijn moeder v’koren

Mijn Vader en acht ik niet saen,
Of ic mijn eenen schoen had verloren,
Sou ic daerom moeten barvoets gaen

[p. 57]

 

Ick bid u broeders in ’t gemeene,

 

En seght dit mijnen Vader niet:

 

maer raet mijn iongste suster kleene

 

Dat zy wat beter voor haer siet.

 

Gy zijt mijn drie gebroeders soute

 

Die alsoo geerne by nachte gaen,

 

Sy dage kondt niet u lief niet koute

 

Dat hebben qua clappers tongen gedaen

 

Zy stack haer Paerdeken met scharpe spooren,

 

Reedt over berghen ende dal,

 

Zy reedt someenighe stoute mijle

 

Tot datse by de Francoysen quam.

 

Wie Pieronelle wil aenschouwen

 

Komt t’Antwerpen inde goude troon

 

daer staetse gemaelt van fonen gouwe

 

Aen beyde zijden even schoon.