Haerlems oudt liedt-boeck

Het twee Liedeken;

Stemme: Eylaes Fortuyn ick mach nu wel, &c.

Geen mens en weet wat hem genaect
Dat heb ick nu bevonden
Wanneer een Schip op Klippen raeckt
Zoo gaet dat vaeck te gronde:

[p. 21]

 

Wanneer een Minnaer mist zijn Bruydt,

 

En eeuwigh die moet derven,

 

Zoo barsten hem de traentjent uyt,

 

Zo naeckt hem ’t droevigh sterven.

 

Doch ’t sterven is soo bitter niet

 

Als ’t Leven dat ick Leye:

 

Want my groot onghelijck gheschiet,

 

Datmen my niet en geve

 

Die ick soo seker had gemeendt:

 

Maer haer van my gaen leyen,

 

Mijn teere Ziel inwendigh weent

 

Mijn hart doet niet dan schreyen.

 

Sy die my Trouw geswooren had

 

En ick haer van ghelijcken,

 

Zy was naest Godt mijn waerste schat,

 

Zy liet haer trouwe blijcken,

 

Zy was mijn Zieltjes Medecijn,

 

Zy was wat ick sou wenschen,

 

Zy was ’t vermaec, en vreucht van mijn

 

Men vondt noyt liever menschen.

 

Waer dat ick was, sy wasser oock,

 

In vreucht verdriet of lijden:

 

Sy vreesde niet het hels Gespoock,

 

Iae trad voor my ten strijden,

 

Sy ginck haer Vaeder en Moeder af

 

Om mijnen ’t wil alleyne,

 

Ontziende onghena oft straf,

 

Zy hielt my van het weyne.

 

Och als ick overdencken gae,

 

Wat sy my heeft beweesen,

 

En dat ick hier alleynen stae,

 

En zy vol anghst en vreesen

 

Zoo tast ick schier mijn selven aen:

 

Ziet daer ick sal ’t volbringhen,

 

Ick moet doch nu verlooren gaen,

 

Ick kan my niet bedwinghen.

 

Bereydet u mijn vrome Ziel,

 

Bereydet u tot scheyden,

 

Die my teghen haer danck af viel,

 

Die wil ick gaen verbeyden,

 

In d’hoogen Hemel Godes Throon,

 

Daer d’ Enghelen vercieren

[p. 22]

 

Voor my, en mijn Princesse schoon

 

Kransjes van Lauwerieren.