Groote schrijf almanach
(1641)–Anoniem Groote schrijf almanach–
Auteursrechtvrij
[Folio B7v]
| |
Lente.
Als d'eerde stont ontkleed van alle dexels naeckt,
Heeft selfs de groote God haer voor een kleed gemaeckt.
Een wonder schoon tapyt dat nergens in geen landen
Hoe konstigh die oock zyn, kan maken menschen handen,
't Is lustich in het oogh, 't maect yder een verheucht.
't Maeckt 't Kneutjen en Leeuwerck, 'tmaeckt 'tNachtegaeltjen vreucht.
Men siet haer als verquict, van't een op't ander springen,
Men hoort daer elck om seerst een lieflick deuntjen singen,
End'loven haren God, jae tot den Hemel schier.
Dit doet't onredelick beest, en waerom zyn wy hier?
De Winter is voor by, end'al de koude vlaghen
Van Hagel, Ys en, Sneeu, zyn voor ons heen ghejagen.
De Lente komt ghekroont met bloemtjens en met kruyt,
De botten spruyten weer als nieu ghebooren en uyt.
Siet henen waer ghy wilt, niet sult ghy konnen mercken
Dat niet en is verheucht in Godes goede wercken
Niet isser in het Velt waer dat ghy gaet of ziet
Daer niet de gulde Son, haer straelen op en schiet.
En komt soo over al een nieuwe kracht ontsluyten,
Alleen de laeuwe Mensch blijft liggen inder muyten,
Hy hout zyn oude ploy, end'eens gesette pas.
Al word de werelt nieu, de mensch blijft die hy was,
Al wat verstorven is krijght nu een ander leven,
Alleen de mensch die wilt in d'oude sonde sweven.
| |
Somer.
Na dat de Lente is verstreken uyt de Lucht,
En met haer koude warmt, en warme koud' ghevlucht,
Soo komt de Somer voorts in hare plaets ghetreden
En werpt zyn heete strael op landen en op steden,
Dan komt de Sonne weer en stijcht haer wage op,
Langhs haren ouden wech naers Hemels hooge top,
Dan staen in hare fleur de bloemen vande velden,
Dan hoormen gantsch de aerd des Heeren lof vermelden,
Dan staet het groene gras verheven op de aerd'
Dan leyt het hoy ghemayt, het koren vert vergaerd,
| |
[fol B8r]
| |
Dan worden vande hit ghekoockt de rauwe vruchten,
Dan word de wijde Zee bevaren met ghenuchten,
Dan weyt het domme vee, dan leyt het loom en laf,
Dan wort het teere Schaep zyn woll' gheschoren af.
Maer midden in dees tijdt en aengenaeme stonden,
En worter naeu een mensch hier op de aerd bevonden,
Die met zijn leven sal den Somer volgen naer,
En maken dat hy wort als vruchten rijp en gaer,
Hy blijft al even hard, al even rauw van sinnen,
Al even onbequaem om zijnen Godt te minnen,
De Somer gheeft den Oogst, de Somer maect verblijt:
Maer onse mensch en past op stonden noch op tijt,
Hoe dat de goude Son loopt hooger met haer stralen
Hoe dat hy leerger laet zyns naesten liefde dalen.
| |
Herbst.
De Somer heeft ghedaen, nu volght de natte Herfst
En siet hoe dat de mensch den nieuwen wijn uyt perst,
Sy maeckt door hare koud' den Cruyden ende boomen:
Dat groen geschildert kleed' van bladers wort benomen,
Sy maect de wereld naeckt, zy jaagd weer uyt het velt
De beesten, als het land in water word ghesteld.
De sieckte kome dan ons harten stijf bevechten,
Verbrekers vande vreughd, on-aengename knechten,
Dit is des Somers straf, de weelde van het fruyt.
Breect door den natten Herst, en koude lucht weer uyt.
Maer lieve siet den mensch, in gheen van al de dingen
En wil hy Godes wil, of zynen plicht vol brenghen,
Hy wort door Christi leer gebout, gemist, gevoet,
En 'tgene dat hy brenght zijn druyven gantsch onsoet.
De Herft leyt af zyn blad, de mensch blijft by zijn sonden
En heeft zijn wesen boos met 't vijge blad bewonden,
De beesten wel ghemest vertrecken naer den stal,
De mensch blijft in zyn weeld' al even sot, en mal,
Al worden wy oock sieck vol smerten ende pijnen,
Al doet de wreede koorts ons vel en vleysch verdwijnen,
Wy blijven even eens, wy bet'ren niet een haer
Wy volghen niet te min de dart'le werelt naer,
De Sonne daelt om leegh, om niet soo seer te steken,
De mensch stijght op in quaet, en meerdert zyn ghebreken.
| |
[fol B8v]
| |
Winter.
Wanneer de Sonne schiet haer stralen van ter zy,
En dat zy nu de hooght des Hemels is voorby,
Soo komt de Winter aen en doet de aerde rusten
Van't gheen zy heeft' gheteelt op haere tijt met lusten,
De boomen staen berooft van blat, van bloem en vrucht
Noch locht, noch Aerdt, noch See noch Hemel heeft ghenucht.
De Locht is bitter kout, en blaest de Noorde buyen,
De Aerd is stijf en hardt, gebloot van gras en kruyen,
De See bruyst van tempeest, de binne waters soet
Die worden als een vloet betreden met de voet,
Men siet van boven af de witte vlocken vallen,
De haghel rolt daer heen als kleen end' harde ballen,
En onder tusschen leyt gheduldigh in het veld'
Het saet, en wort van snee, van wint, en vorst ghequelt.
Hier uyt soo moet ghy mensch, oock uwe fauten leeren,
Op dat u stomme tijdt uw'Siele mach bekeeren,
Ghy zyn in al uw' doen, ghelijck de winter koud.
Ontbloot van deughdens kleet, en wreed in al u zeden,
Vw'naasten zijt ghy stuur, en wreed in al u zeden,
De winden die ghy blaest zyn ongheschickte reden,
Vw'hert dat is ghelijck een stijf bevrosen ys,
Verstandt blijft even dom, de wil en wordt niet wijs
Des Winters rust het al, alleen de menschen draven,
Het gantscher ronde Iaar als arme sondaers slaven.
FINIS. |
|