Golfslag. Jaargang 2

[p. 43]

De Tunnel

DE JAAR-TREIN RAAST DE TUNNEL DOOR. De duisternis staat stevig geklemd als een bankschroef om de twaalf wagens die krakend over de glimmende sporen hollen: de twaalf maanden van een jaar dat heenrent uit de beschamende historie van een afgematte wereld. Op Wagen Eén spreidt Januari-sneeuw een donzig wit dek dat glinstert in het samengeperste donker. Bleke gezichten drummen plat tegen de ruiten aan waarin als was het voor eeuwig, grillige ijsbloemen scherp staan gegrift. Ergens achterin heeft een man kille handboeien om en verkleumde voeten steken naakt in een paar stuk-gesplinterde blokken. Een versleten uniform hangt over de scheefgezakte schouders.

De geketende raast mee de tunnel door.

Uit Wagen Twee klinkt zwak geschrei: zeven kinderen en een kleine gebogen vrouw rond de trieste weelde van de dood.

In Wagen Drie staat hoogop een blonde vrouw met bloedrood geverfde mond en ogen die begerig naar het man-wezen lonken. Vingers strekken zich naar haar toe . . . de Jaar-Trein raast - en IN hem de twaalf wagens met hun leed en ellende, hun angst en doodsgereutel, hun haat en liefdelóósheid, hun vloeken en hun vuistgebeuk in wanhopig rennen langs geilheid en vergetelheid naar d'eindigheid toe.

Alleen in Wagen Twaalf, de December-Wagen, is het stil, vreemd stil. Een hoorbare tegenwoordigheid die niet weegt, die zweeft langsheen de beenderige gezichten en strelend rond de hamerende hoofden komt spelen, aansuist en terugvloeit, uitdeinend in een lichte luchtglans die kransend blijft hangen rond het aangezicht van een meisje: een jonge vrouw gehuld in een blauwe mantel die ze breed en beschermend om haar schoot heeft geplooid. De grote ogen staan strak-glanzend maar af en toe nijpt een pijnlijke trek haar witte lippen tot één lijn saam. Dan gaat een rilling door het jonge lichaam, een pijnlijke rilling die snokkend door de hele wagen

[p. 44]

vaart, elke nuancering van het wee-gevoelen ongenadig overplantend op de aangezichten die steeds dichter dringen naar de vrouw toe; bij elke rilling één stap dichter, langzaam nader en nader in schokkend meevoelen met de wonderbare groei in de vrouw.

25 December.

De Jaar-Trein raast de tunnel door . . . en plots, in een verte die onbereikbaar lijkt en tóch dichtbij, de schittering van het lokkende einde en het nieuwe begin: het Licht dat belovend nadertuimelt. En deze gezegende tunnel-uitgang lijkt op een verre ster, rond als een schietschijf waarop de Trein scherp het roer heeft gericht.

In de wagen heeft de jonge vrouw voorzichtig het hoofd achterover gelegd tegen de harde bankleuning en weelderig golven haar lokken langs de dunne schouders in bescheiden reiken naar de zachte deining van de borst. Reeds volgen de krampachtige rillingen vlugger op elkaar, doorschokken het gepijnigde lichaam en de vele zielen in de wagen. Nu hangt een wègende spanning en hoorbaar suist één zware ademhaling uit zoveel monden. En dan . . . een schreeuw die, hard en klagend van wee, opslaat tegen de lage zoldering en bezwerend neerzijgt in het laatste drummen van moede lijven die langzaam op de knieën nijgen.

En plots is de Trein de tunnel uit. Een glorieuze klaarte rukt vlammend de duisternis weg en als uit duizend vuren zwenkt een gouden gloed de wagen in, waar, in de verheven flonkering van dit hervonden licht, de Geboorte is volbracht.

In Wagen Eén barsten boeien knakkend los en zware ketens vallen rinkelend op de houten vloer . . .

Ivo Michiels.