De Gids. Jaargang 174

[p. 522]

Nachoem M. Wijnberg

Zo

Voor je gaan staan,

daarna mijn rug

laten zien,

zo begin ik jou

spreken te leren.

Daarna ga ik

de geluiden nadoen

die je maakt,

daarna laat ik je

wat ik zeg nazeggen.

Als ik lang stil blijf

vraag je mij

iets te zeggen dat je helpt

beter te weten

waar je bent.

Oh, en jij

vindt dit echt goed,

niet alleen goed

voor iemand die net begonnen is.

Ik wil nog snel

iets beters,

ik weet dat ik voordring,

maar ga ook snel weer weg.

Heb je iets voor mij

dat echt goed is?

Dat ik plotseling

voor iets sta

en achter mij

is het ook.

[p. 523]

Tranen stromen uit je ogen

Een laatste rest licht

over de heuvels

als je aankomt.

Je gaat naar binnen,

zet je koffer neer,

hoort niet meer wat er gebeurt.

Als je straks niet kunt slapen

kun je je schoenen aandoen

en naar buiten lopen.

Dan zijn we bij

ergens alleen aangekomen zijn

en 's nachts niet kunnen slapen.

Die zag je

toch al van ver aankomen,

dat je gaat lopen,

eerst binnen,

dan buiten.

Alsof net

bijna hetzelfde gezegd is,

de woorden nog niet eens

helemaal uitgedoofd

en even ga je sneller lopen.

[p. 524]

Ik houd van het leven

Hoe is het met

iets kunnen omdat

ik nog niet zoveel weet?

Heel even voor

de muziek uit

kunnen dansen, de dunne buitenkant

van wat sneller

groter wordt dan een reiziger reist.

Deed ik maar iets

alsof ik iets weggooide,

of probeerde ik al iets te doen

wat moeilijk is

en helemaal voor mij?

In mijn onderbroek,

dat zei ik toch al,

als in een grap van

en voor honderd jaar,

ik heb speciaal voor deze keer

een veel te grote aan,

ik zei toch dat ik van het leven hield.

Zo sta ik tussen twee

stenen leeuwen in, maar

dit is anders, dit is beter

voor mij, en ik zeg

wat ik hoop dat verbazend is

twee keer achter elkaar, wat zal ik

nu nog een keer zeggen?

Dat is op een dag

dat ik van alles drie keer wil zeggen,

en: stilte, stilte, stilte,

alsof het muziek is

die van iemand anders is die dat niet weet.