De Gids. Jaargang 174

[p. 506]

Willem van Toorn
Bentlage

Zetstukken van de herfst in beeld geschoven
waar je maar kijkt: wijnrode muren van hoeven,
vergulde akkers, dwarrelend blad. Hoe slim

je ook over je schouder spiedt - nergens verkeerde
schaduwval, geen naad te zien
waar een kier is geplakt. Je loopt erin.

Theater vroom van najaar. Scherp
tot in de verste diepte. Maar een vermoeden
van iets hoogst ongeziens waar je haast U
tegen zou zeggen als je niet beter wist.

Het klooster door een oude kinderhand
uitgeknipt wit tegen de achterwand.

[p. 507]

 

Avond. Uilen nog niet, maar diep in holle paden

 

lichtjes van lampions en dunne kinderstemmen

 

voor alle zielen die onze troost behoeven

 

 

 

omdat ze zonder woning zijn. Of willen wij juist

 

in dit zo Duitse laagland zeker weten dat

 

death shall have no dominion, in de woorden van

 

 

 

een dode dichter? Hoor, een vos. De uilen

 

nu plotseling dichtbij. Als je nog stiller bent

 

de kinderen: Ruh'n in Frieden alle Seelen.

 

 

 

Maar zijn dit wel de kinderen, is dit niet het zingen

 

van de stoet lieve doden in ons hoofd, of van U?

[p. 508]

 

Lanen uit alle richtingen. Er schijnt een wet

 

te zijn omtrent waarschijnlijkheid die niet verbiedt

 

dat in het web van kruisingen in een verleden

 

 

 

ik U had kunnen treffen voor een gesprek

 

over het eeuwige leven of een heilig iets

 

dat deel is van de geest van deze plek. Nu loop

 

 

 

ik met mijn kleine hond door het gevallen blad

 

het pad af naar de poort. Onze vrouw die daar wacht

 

heeft ons voor altijd op de foto vastgelegd.

 

 

 

U blijft hier buiten beeld en ongezegd.

[p. 509]

 

‘Je beenderen zullen hier als bloemen bloeien’.

 

Klaar ben je, levende bezoeker. De relikwieëntuin,

 

hoofdschedelplaats, hortus conclusus, zit in een glazenkast.

 

 

 

Van wat ook levenden waren elke soort bot

 

getooid met edelstenen, strikken, zilveren bloemen,

 

opdat de Dag des Oordeels zoiets wordt

 

als een rinkelende parade van incomplete

 

maar opgedirkte geraamtes. Kom liever buiten.

 

 

 

Daar lost de ochtendmist al op boven het veld:

 

uitzicht op leven, zachte paarden, plaatsen

 

waar mensen wonen, bomen die warmte

 

 

 

sparen voor de winter, vogels die door nieuw licht

 

de Ems oversteken naar het verre roepen

 

van vogels aan de andere kant. Pluk de dag

 

die voor je ligt zolang het duren mag.