De Gids. Jaargang 174

[p. 485]

Hagar Peeters
Oefeningen in transcendentie

I

hij tilde me op en drong me binnen
het drong tot me door dat hij mij binnendrong
en ik verloor mij er niet in ik
verloor mij niet

zo lagen we naast elkaar
lichaam aan lichaam de adem raakte
aan onze ruggen wat ik hem wilde zeggen
wat ik hem wel niet allemaal wilde zeggen

over mezelf wat hij moest weten om me te kunnen kennen
nog voor we dit deden verzweeg ik
we logen daar liggend we lagen in leugen
jij bent te ver dacht ik, ik ben mezelf te ver

[p. 486]

II

helemaal alleen was ik helemaal alleen
dus maakte ik mij een gezelschap door woorden te maken
die samen konden praten om mijn stilte op te heffen
we zeiden sprekende niets van enige betekenis

zo vond ik mij in gezelschap van anderen aan een lange tafel
de woorden gingen van mond tot mond van grappen wijn
mijn mond bauwde het lachen na en ik liet mijn ogen twinkelen
we verstomden ons

[p. 487]

III

en er was de muziek die zonder woorden ook van woorden is
want het notenschrift is taal en zo las ik taal door te luisteren
ik keek naar verf op doek en zag de inkt op het papier gestold
zag achter voeten de choreografie die dansers van buiten kenden

herkende van de acteur zijn rol en hoe de handen van de pianist
die uit zijn hoofd de Mondscheinsonate speelde,
speelden alsof zijn lichaam
de taal weer woordeloos naar buiten bracht

zoals ze gehoord was voor ze was opgeschreven
en waar de woordeloosheid in zijn spel
het van hem overnam en nu ik dit schrijf en enkel
woorden heb - schamele woorden, dat wel

wacht ik op het moment waarop ik mij al woorden makende
van de woorden losmaak om daarna
weer terug te keren tot de woorden
om deze aan u door te geven, lezer
met deze handen

maar ik wacht te aandachtig en
daarom zijn dit miserabele handen
lege handen
armetierige vingers
met rouwranden om de nagels

[p. 488]

IV

achter deze stille muur van de borst
trilt het binnenste erbarmelijk tot ons
echoot toe kom me halen
uit dit diepe tandeloze vat van leven
uit deze bevende trillende kwetsuur

ik buig maar zie alleen de stoep
van toen de step het prille uur
van dingen zonder namen
en stap zonder voorbedachten rade op de step
en step mezelf het blikveld uit

[p. 489]

V

ik stak de angel naar het lijf
maar kwijnde

ik die de angel wierp
verliet me op geen lasso

ik liet de teugels vieren
ik liet de vleugels

voor wat ze waren
ik verwoei de wind

ik smeet de rotsen in
ik bulderde

de zee sloeg terug
de zee versloeg de anderen

ik keerde weer tot inkeer
tot mezelf

ik keerde op alle
verloren schreden terug

[p. 490]

VI
Zelfportret in sepia

In een paar vloeiende lijnen
loopt daar mijn essentie weg.
Alleen de welving van de rug
blijft overeind,
kern van de schets
is de ene dwarse boog
die haaks op alles staat,
paraat om te trotseren.

Alleen die ene lijn iedere dag
zichzelf inprenten
zou moeten volstaan.
Alleen de gedachte
aan die ene lijn
zou voldoende moeten zijn
en noodzakelijk
om overal te zegepralen.

[p. 491]

VII

toen ik me vierentwintig uur lang opsloot in een totaal zwart-
geverfd kamertje met niets anders dan een typemachine waarop ik
ononderbroken voort moest ratelen sloeg ik de brug naar het on-
begaanbare ik sloeg door het geluid van het geluid heen en door de
pijn van mijn benen en door de pijn van mijn zitten en door de
moeheid en de honger ik sloeg en wat er uit voortkwam was niets
openbaarbaars maar voor het eerst viel ik samen met mijn woorden
ze kwamen ze bleven komen en naarmate ik voortschreef werden ze
steeds vreemder ik werd wat ik schreef ik tikte mijn gedachten die
niet langer bestonden uit woorden ik tikte het tikken ik tikte de
vingers ik tikte het ogenblik ik tikte ik ik ik titke ik tikteiktikteik-
ikiktikiteetekikteikitikeiketeikitekiktek

[p. 492]

VIII
Stilte

in dit ei dat je je voorstelt van lucht leeft
in deze zwevende leegte loopt
en dat is allemaal best en oké
maar wat verveelt het me potsierlijk
het is heerlijk om met totale veronachtzaming
van het lichaam daar hoog bovenuit te lachen en te zingen
in de harmonie der dronken sferen
dat verantwoorde verzandt in verstarring let op mijn woorden
en veronachtzaam de woorden niet het verantwoorde
verzandt in verstarring je kunt de woorden ook losjes maken
bijvoorbeeld door loslippigheid of door een beetje dronken
zomaar voor de gezelligheid wat te ouwehoeren
ook dat zijn woorden bijna zonder ze
ook dat is meditatie