De Gids. Jaargang 173

[p. 83]

Ad Zuiderent

Et in Condaco ego

Er stond hier een gedicht, geschreven
voor een vriend die liever voortstrompelt
langs bermbescheten paden dan zich
van tankstation naar tankstation te
laten leiden door het zoet geluid
van een zelf geprogrammeerde vrouw.

Ik was heel lullig gestart met plaatsnamen
langs de snelweg Brussel-Antwerpen,
waarvan ik, onderweg vanuit het zuiden
naar huis, niet begreep hoe iemand
zonder beschaamd te zijn de afslag
nemen kon naar een dorp dat zo heette,
hoe ze die naam herhalen konden
in die van de plaatselijke trots,
de voetbalclub, of op hun briefhoofd -

wat vroeger ene Naaktgeboren
deed toen hij in Amsterdam zijn naam
veranderde in N. Geboren
of de zoon van mijn neef Arnold die
zich Monsfort noemen liet, vanwege
Monster... nee, wie geboren is in
Kontich, Reet, die kan wel zeggen dat

[p. 84]

 

de oervorm is: Condacum, plaats waar

 

het samenkomt, het blijft toch anus

 

belgici. Zo ongeveer ging dat

 

gedicht. Hoe werd dit ernst?

 

Ik had ontdekt

 

dat in de buurt ook afslag Waarloos was,

 

een tankstation; dat leek voor mijn gedicht

 

een gouden naam van dubbelzinnigheid:

 

misschien wel nep, maar ook een cordon

 

sanitaire om al dat andere - maar wat

 

ik er ook tankte, ik kreeg geen vat

 

op samenhang, het bleef een holle klank.

 

 

 

Ik dacht: ik zal het krijgen waar ik

 

het hebben wil, begon opnieuw, ging

 

namen vervangen, borden verhangen,

 

nam heel het wegenstelsel op de schop -

 

maar nee, die van de benenwagen

 

en de buitenkak, die had het door:

 

‘Geboren in Reet, getogen in Kontich

 

staan wij op punt van verdwijnen in Waarloos.’