De Gids. Jaargang 172

[p. 960]

Leo Vroman

Aan een anti-Japanse schrijver

Jij had dat Japanse kind van zes
jaar in je badkuip gezet
en met je oude padvindersmes
langzaam en heel nauwgezet
de onderbuik open gesneden,
en toen de darmen naar buiten gleden
met het kind nog om hulp roepende
maakte je langs de badkamerwanden
van haar nog na poepende
na stuipende ingewanden
een slordige guirlande.

Natuurlijk, wat ik hier vertel
is allemaal niet waar.
Dat mag dan wel zo wezen maar
walgelijk blijft het wel.

[p. 961]

Een intieme verhouding

Ik heb in mijn brein
een video gevonden
van wel tien seconden:
in een trage trein
kruis ik een zandpad
met oude karrensporen
dat tussen de sparren-
bossen verdwijnt.

Wel waren we echt
eens ergens in Maine
in een laag sparrenbos
en wij waren echt
samen alleen.
Ver voor ons uit
klonk verwaaiend geluid
van gehamer op hout.
En ik zei:
Daar wordt wel gebouwd.
Het was enkel een specht,
en bedeesd liepen jij
en ik met elkaar mee,
want van alles waren wij
de enige twee.

En nu maar hopen,
ja denken, dat
daar in Maine
dat lieve pad
nu heus alleen
door blijft lopen.

[p. 962]

Nog nog

Als ik mijn broekje heb afgestroopt,
en mij zelfs geschoren, dan
nog eens in de spiegel kijk,
waarop had ik nog gehoopt:
op het beeld van een jonge man?
Nee, niet met mij tegelijk.

Zie toch mijn ouwe getrouwe
benen, nog nauwelijks gespierd
maar met donker en licht blauwe
adertjes versierd!
Of kunnen mijn edele delen
en het grijzend pruikje daaromheen
de buitenwereld nog schelen?
Neen.

Wel kan ik nog zweren dat
mijn borstkas kaal is en glad,
maar breng ik mijn armen naar elkaar
dan, in het maagdelijk vel van toen,
zie ik velden vol rimpeltjes, maar
ja, dat moet ik dus niet meer doen.

Dan dat gezicht
en vooral die neus
die mij altijd, heus
spierbloot voorlicht!

[p. 963]

2.

 

Kijk ik met onze handspiegel

 

in de spiegel, dan

 

zie ik de gave achterkant

 

van een iets jongere man,

 

weliswaar nog steeds wat krom,

 

maar voorzichtig ongerimpeld,

 

en daar gaat het toch om?

 

 

 

Wel ben ik nog onfatsoenlijk want

 

waarom ik anders geniet

 

als Tineke, ja 1 vinger van

 

een dokteres die dat goed kan

 

nog iets in mij ziet?

 

 

 

Ik heb mij in verzen en in het echt

 

altijd gretig en geheel onttooid,

 

want bloot, bloot ben ik, goed of slecht

 

bloot. Maar naakt? Nee nooit.

 

 

 

Straks, als dit alles is verstijfd,

 

mijn lijf ontzield, of mijn ziel ontlijfd,

 

en ik dit aan een oven schenk,

 

denk dan dat ik dit nog denk:

 

 

 

Wel graag bloot

 

maar niet graag naakt

 

ook als geen dood

 

verschil meer maakt.

[p. 964]

Figuur 1:
De kosmische achtergrondstraling, geprojecteerd op het platte vlak, zoals aan de hemel waargenomen over een periode van 5 jaar (2003-2008) door de Wilkinson Microwave Anisotropy Probe (wmap). De verschillen in grijstint geven de (minieme) gemeten termperatuurverschillen weer, donkerder iets kouder en lichter iets warmer dan het gemiddelde.