De Gids. Jaargang 170

[p. 263]

Annelies Verbeke
Gula

Het was de zwaarste dag van Gula's leven. Letterlijk. Ze had tot twee uur die middag in bed gelegen. Toen de drie zakjes m & m's op waren, had ze de kracht gevonden om op te staan. Haar darmen borrelden. Ze geurde nogal zurig. Dat was haar wel vaker overkomen na een avondje kaas. Zoals altijd bestond haar eerste dagtaak erin zich te laten vernederen. De rode cijfertjes van de weegschaal zochten zich snel, haast onthutst, een weg naar de meest accurate weergave van het exces. Die dag kwamen ze pas bij 142 knipperend tot stilstand. Een record.

Gula waste zich al een tijdje rechtopstaand omdat het bad haar niet meer paste. Dat gold ook voor haar wagen en voor de meeste van haar kleren. Aan alles valt een mouw te passen, zo ook aan een arm met een omtrek van eenenvijftig centimeter. Ze leunde met één hand voorzichtig op de wastafel terwijl ze zich in haar groene joggingpak hees. Ze had honger.

Tientallen keren per dag opende Gula de koelkast alsof het om een schatkist uit een stripverhaal ging. De gloed van het stralende licht dat eruit te voorschijn kwam, gaf haar een paradijselijk gevoel. Ze at anderhalve kilo moussaka en vijf boterhammen met gehakt. Vervolgens goot ze de restanten van een zak diepvriesfrieten in het pruttelende vet van haar friteuse. Ze zette de dampkap niet aan want ze hield van de lucht die zich door het huis verspreidde. Toen ze de binnenkant van de pot mayonaise met de laatste frieten had schoongeveegd, besloot ze dat het tijd was om boodschappen te doen. Ze had wel vaker gelezen dat je geen boodschappen moest doen met een lege maag. Gula beschouwde het als een godsgeschenk naast een supermarkt te wonen. Haar lichaam liet haar niet toe meer dan een kilometer te wandelen.

De andere supermarktklanten bleven op gepaste afstand van Gula die moeizaam een overladen wagentje door de gangen duwde. Maar ze zag wel hoe ze keken. Wanneer de blikken in haar richting zweefden, las en herlas ze de ingrediënten op flessen multivruchtensap en

[p. 264]

pakken boterkoekjes. Soms probeerde een volwassen hand behoedzaam een wijzende kindervinger te verstoppen, maar altijd gebeurde dat te laat of te duidelijk.

Die dag werd er voor het eerst openlijk om Gula gelachen. Twee tienermeisjes hadden het over een groene vuilcontainer voor ze proestend hun magere ruggen naar haar toedraaiden. Gula vermoedde dat ze hen gemakkelijk zou kunnen vloeren. Ze was een beloftevolle judoka geweest. De gevechtssport had haar een tijdlang obsessioneel in de ban gehouden. Mensen waren zich zorgen beginnen te maken toen ze niet langer Katrien wilde heten. De naam Gula was haar persoonlijke eerbetoon aan Ulla Werbrouck en Gella Vandecaveye, de heldinnen die ze nooit zou evenaren. Een god die van misplaatste grappen hield, had haar die ingeving gezonden. De betekenis van haar nieuwe naam openbaarde zich langzaam maar gewelddadig. Gula wist niet meer precies of ze zich destijds op het voedsel had gestort omdat haar sportcarrière mislukte of dat de vreetbuien de mislukking hadden veroorzaakt. Ze hield het bij een vicieuze cirkel, stopte haar boodschappen in plastic tassen en haastte zich naar de deur. De inspanning deed haar duizelen.

Terwijl ze op het belletje van de magnetron wachtte, at ze een liter chocolademousse. Even later stopten haar gretige passen abrupt voor de tafel. De dampende lasagne viel haast uit haar handen. Ze had voor twee gedekt. Dat was al vijf jaar niet de bedoeling.

Geïrriteerd schoof ze het overbodige bord op de stapel in de kast. Hoe haalde ze het in haar hoofd? Ze had niemand nodig. Er was eten in overvloed. Ze kromde zich over haar lasagne en verbeet haar tranen, vermaalde ze met de kaassaus in haar mond. Nog voor ze uitgekauwd was, duwde ze een nieuwe hap tussen haar lippen. De vork gleed uit haar hand en kletterde op de vloer. Gula begroef haar vingers diep in het zachte deeg en voelde de tomatensaus onder haar nagels sijpelen. Ze slikte, hapte en zwolg. Niemand kon eten zoals zij. Ze was de beste en stevende af op een finale overwinning.