De Gids. Jaargang 170

[p. 40]

Leo Vroman

Herfst in Fort Worth

Twee reigers gebaren traag
met hun witte brede armen laag
boven de rivier.

Het 's zomers geelbleke
gras is nu al twee weken
weer hel hel groen

maar de lucht is donker groen.

Drie reigers gebaren traag
boven de volle rivier.

Misschien een tornado vandaag

[p. 41]

Ode

Bij het vernietigen van 400
exemplaren ‘Tweede Verschiet’

Wordt vannacht weer honderd pond
van mijn boeken fijngemalen
dan zie ik uit een stalen mond
mijn verzen zich als pap herhalen

Maar platgewalst, uitgedroogd,
en in twaalf centimeter brede
lange repen doorgesneden
wordt mijn nut alweer verhoogd

want lieve meisjes, en desnoods heren,
hoe bemin ik ons gevoel!
Ik laat mij voor het goede doel
graag en grondig perforeren.

Trek mij maar in mooie stukken
om hoe anders ook als toen
je zachtste averechtse zoen
op mij te drukken.

[p. 42]

Een psalm voor mijn vingers

Systeem!
Laat mijn verliefde vingers toch
al heb ik er wel zo veel
dat ik op mijn geliefde nog
een soort piano speel

doorgaan met mij verbazen
hoe ernstig ze bezig blijven,
hoe ver ze van mijn hoofd hun dwaze
droevige verzen schrijven,

hoe ze de engel aller engelen
als tien welgeknakte slangen
die de andere tien gekuste

omstrelen en omstrengelen
met hun verward verlangen
en dan uitrusten,
Systeem

[p. 43]

Uitgedrukt

Ik zie in mij de dood
van mijn eigen poëzie
min of meer als die
van mij zelf in het groot.

Al dat rijm, al die coupletten,
wat hinderen ze mij
zolang ik ze niet opzij
of op sterk water kan zetten.

En toch, en toch en toch
ontwaar ik het wee van de wetten
die mijn lichaam zich zelf heeft gesteld

als waren zij altijd nog
die van mijn manke sonnetten
waar mijn buik zich mee ontknelt.