De Gids. Jaargang 160

[p. 6]

Ed Leeflang
Drie gedichten

Koeien

Ik had een baai alleen, de lage rotsen
brokkelden verder in de oceaan.
Het werd witheet. Er kwamen kudden
bruine koeien tot hun buiken
in het spiegelende water staan.
Het gaat me niet om de idylle
maar oud en kuiser was de aarde.
Dit zou ik nooit meer zien, alleen
wie was het die het zag. Hoe wil het
uit zijn pen: maandag dinsdag
zijn niet dodelijk, het heimwee naar
het diep verrukte ik is overkomelijk.
Of ik om te kalmeren ben.

[p. 7]

En later

dunne rokjes opgeheven M. Vasalis

Appelbomen, onder elke arm een kruk
krom van moeten en van torsen

uitgestrompeld in een weide, denk aan
wormen, aan teveel, aan het onderworpen

willen baren, aan de vorsten en de stormen
waarin krassend vogels waaien

aan de neiging om breeduit te lijden
om de al voorbije lust en wil

aan hoe het begon, aan zusters
die ons krakend overleven. Dit terzijde.

[p. 8]

Nu

Wij kunnen zonder ze, je ziet het aan
de tafel zoutpot appels kurkentrekker.
Het boek dat zoëen heeft gelezen
ligt open om het in te zien
en buiten hangen donkere bessen,
te echt is alles om het te weerstaan.

Was het niet nu, wij vroegen soms wel
of hun ziel al was gewogen. Belden ze
of riepen ze, wij waren jong, verdiept,
weer mee met de muziek, ver heen
in een gesprek onder vier ogen.