De Gids. Jaargang 153

[p. 902]

Jit Narain
Twee gedichten

Wat vriendschap verlangt

wanneer weer,
armen over elkaars schouders,
zonder de aanraking zelfs te beseffen,
sawa's dammen plassen struiken bomen,
zal ik de herinnering aan die vriendschap
in mij voelen leven.

hoeveel van wat in de jeugd gebeurd is ben ik niet vergeten,
hoeveel is allengs niet uit mijn aandacht getreden,
vergeet niet dat de jeugd voorbij gegaan is,
achterlatend de herinnering aan de kunst om vriend te zijn,
om te worden lijkt die kunst nu onmogelijk.

lopen wij nu samen dan kan een fiets er tussen door,
als een schande voelt het aan wanneer het lichaam het lichaam raakt,
daarom lopen wij voorzichtig uit elkaar.

maar vanzelf breidden vlekken vuil zich over die vriendschap uit,
de deken is oud - klop hem uit.

als het om de vriendschap gaat, zal in de vlekken de kinderlijkheid
terug te vinden zijn.

in vriendschap waarin geen schijn van kind zijn is,
in alles waaraan de jeugd ontbreekt,
gedijt in de wortels het afspreken, in de takken het beloven,
om elkaar te raken is een keuze van een plek nodig.

[p. 903]

De gracht

geen rivier was het maar een gracht.

het lief dreef op liefde, de maan op het water,
het hoofd in de armen als bladen van de waterlelie,
gekringeld als de liaan was zij.

geen rivier was het maar een gracht,
lagen we aan de oever te liggen,
in elkaar geschoven, met het schijnsel van de maan ons toedekkend,
wat restte ons nog te zeggen!
het lieve was slechts de onrust van de liefde.

geen rivier was het maar een gracht,
waar ik je vele malen ontmoette.
vol van zoveel lief liep de liefde daar over.
mocht er een druppel liggen, dan als een parel zal hij zich verholen hebben in een leven.
om een aandenken zocht ik er één vol overgave, en jij,
jij draagt het reeds, nu wonend in dat hartje, waaruit je vluchtend gekomen was.

nariya // nadi kahán, nariyá rahá u. // cáh pyár pe utrán, cánd páni pe, / sar báhi pe jaise pattá páni pe, / laptiyán rahá u baurá es. // nadi kahán, nariyá rahá u, / letal rahi kináre ham tu, / ek men dapkal, cándani orhe, kahe ke man men / bacal ká rahá! / cáh mohabbat ke ek khalbali rahá kháli. // nadi kahán, nariyá rahá u, / jahán ham tose kai bár milli. / cáh se bharal dil ujhlá gail rahá huwán. / paral hoi ekko buni to moti ke tarah chipal koi jiv men. / ego nisáni khát khojat rahi ham katná man se, aur tu, / tu pahin lele hamse aghi páike, baske ohi dil men jemense bhágke áike. [Sarnami]