De Gids. Jaargang 151

[p. 920]

Wouter Donath Tieges
Kroonsteen

San Pietro in Cegliolo, zomer 1987

Die ochtend trad ik, tot de tanden gewapend,
uit het huis waar ik gast was; had ik
hak, tand en klauw niet ontvreemd, ik was
mij op voorhand verslagen voorgekomen: daarom
vertrok ik niet met lege handen, die ochtend.

Die nacht had ik, smeulend in vreemde slaap,
brandende letters gelezen; geweten dat ondanks
water, zand en deken, na het betreden als eerste
klaargezet, het vuur maar één verlangen kende: en
ik gaf toe en noemde het verschroeide aarde.

Dus daarom knikkerden wij altijd oneven. Daarom
schuiven we medemensen over de velden. Stenen leegte
zondoorstoofd waar ik wist dat de armen vol zijn
zouden met gestolen goed: daarom dus
was er die ochtend van rijkdom geen sprake.

Die dag, tot het uur dat de zon warmteplichtig
een geur van verbrande huid voorspiegelde en ik,
overrompeld, zonder gereedschap naar de schuur terugvluchtte,
heb ik daar vraagtekens in de akker staan zaaien: maanzaad.
Want wie brandt zonder pardon
het land van zijn gastheer plat?

[p. 921]

de gedempte put

Bodemloos. Ontdekkingen gaan vooraf. Ik las, als
altijd weer, werd stil, meedogenloos, mocht reizen zoveel
ik wilde, bedacht geluk, verzonnen idealen,
zon die minder heet, wijn die minder wreed was
wanneer ik het beschreven maanland even vergat.
Ik dempte, dempte niet. Zand. Stof. Geen
grein verstand. Groot was het risico, maar
mijn gang alleen was geen doktersgang; van
druppelpis geen sprake, van eenwording met aarde evenmin.
Ik ademde: vee van terrasienna,
de stenen geest van het verleden, nadien
bleek de intimiteit al geschreven, voor dovemansoren
in de koelte van de straten, en de kleren van Franciscus
bleken nauwelijks van nut: mijn reis, wat laks,
was niet ambitieuzer dan het dempen van de put.

[p. 922]

How fragile we are

Kind. Ik heb leugens voor de waarheid ontworpen
en willen lokken met gesmolten ijsjes;

na de ontdekking van betonroest
breekbaarheid tot wet verheven.

Dat was
het moment.

En het vergeten wist zich
keurend geneesheer, op papier,
in orde te bevinden en
verbrijzelde het bot.

God, ik

Iedereen die het hart -

Ik heb ieder die het hart had
ingemetseld
bijgezet
in die galerij van te bezoeken herinneringen.

Vrouw, kind. Vergeef de broosheid van dit innig mengsel.