De Gids. Jaargang 150

[p. 636]

Maria van Daalen
Gedichten

Falun

ontbindt het haar aan mijn slapen
weggeraakt tussen de dode wortels

als het maar liefde was, ademloos
zoeken naar wat mij verging

zo zijn mijn ogen bewoonbaar
en vordert de grond diep in mijn hoofd

nog voorover neergelegd, op het gezicht
wie aarde eet is een mens

[p. 637]

Lucifer

Schroevend als een buizerd naar grote hoogte
daal ik af in het denkend licht.

Wat is niets zien anders dan kreng
en nergens steun voor de glijvlucht

opent de dood. Aaseter

die zich haakt in de vacht, klauwend
rolt om en om in het stof.

[p. 638]

In nova fert animus

Zijn ogen ontmoeten zijn ogen.
Achter mij staat hij. Peinzend
streelt het lemmet de oorschelp.
Mijn polsslag drupt in zijn hand.

Alleen in de spiegel is uitzicht
waarin ik opspring. Voorover

valt alles in zijn mes
naar een bestaan zonder schaduw.

[p. 639]

Begin

Licht dat zich terug in een prisma
vouwt het rood in de zijde.
Hij buigt het hoofd.

Elke dag was er brood
maar niets ging voorbij, ook de honger niet.

In de morgen
sluit zich het werk van zijn handen
draagt zijn weerkaatsing binnen
zwart, mijn zwart, dat mij verlaat.

Een ogenblik leek het
als zijn weg over het water.
Mijn voet slaapt.

De vissen verkoolden. As
en vuur in een doodsbed van schelpen.

Alle opkomen
legt de golf terug op het strand
draait witte kringen naar boven
en zout, het zout vreet zich in.

Was hij dezelfde die riep
of spande hij zijn handen om de schacht
die inviel? Bedenk

[p. 640]

 

waar het scheurt, in het licht

 

zijn geheimen een prooi van de raven

 

 

 

alleen dadelijk

 

hernemen voorwerpen de inzet

 

waaraan zij vervallen, dezelfde

 

die de enige is.