De Gids. Jaargang 137

[p. 301]

Gerrit Kouwenaar
Gedichten

Alle wegen lopen dood
en zo is het, geen tijd

voor geloof, zie het, kijk
dan uit je hoofd

de vlugge auto staat in zuring stil
de vliegende vogel bestaat het
net boven de vogelkers

aan de wegkant de man
in zijn hand de krant
die de oudbakken dood meldt

wie had dit verwacht?
achter het gat in de kijkdoos:
de toestand tijdens het tijdsein

de hardloper schudt het zand uit zijn schoen
terwijl hij het zand uit zijn schoen schudt -

[p. 302]

‘Kommas sind komisch’

 

Er zijn zich niks herinneren zich

 

bezetten inzitten uitwissen niet

 

weg te schieten bezig zijnde

 

de kamer zwart te schilderen

 

 

 

verte spellen steeds sneller sissen zoals

 

pennen blind opschieten wit

 

is ook redelijk

 

 

 

gekerm te dik en verwerpelijk wanneer

 

zich even uitgebeend aftekent niks

 

aan de hand geheim een cliché men

 

kan prijsgeven -

[p. 303]

Eenvoudig

 

Als men ligt

 

moet men opzitten

 

 

 

als men zit

 

moet men opstaan

 

 

 

als het zondag is

 

moet men maandag

 

 

 

als het zomer is

 

moet men najaar

 

 

 

als men lezen wil

 

moet het licht uit

 

 

 

als men vrij vraagt

 

moet men tekenen

 

 

 

bij het kruisje -

[p. 304]

‘Le poète y. sur son lit de mort’

 

Als de dood: men is

 

daar even stil gaan liggen

 

in die foto

 

en daar ligt men nu eeuwig

 

 

 

het gehoor hoort zich doof, zien

 

kijkt een blinddoek, stof vult

 

de alles ontkennende mond

 

 

 

deze sekonde berstend van zonlicht: hoe lang

 

duurt de kou van die wolk?

 

 

 

even gaan liggen en meteen onophoudelijk

 

vergeefs op het punt staan van opstaan

 

in vlees

 

 

 

op papier

[p. 305]

 

Iemand die zich doodmaakt

 

leeft veel

 

 

 

deze kant van de krant lezend

 

is de andere onleesbaar

 

 

 

men moet aan alles een vorm geven

 

zo lang men niet slaapt

 

 

 

in zijn slaap gemaakt door de fotograaf

 

is het blijkbaar al licht

 

 

 

ligt men afgelegd op de sofa

 

gevlucht in een gezicht

 

 

 

men is voorgoed 30 jaar, doorziet

 

voor niemand zijn later, de ogen

 

gaan niet meer dicht -

[p. 306]

Vandaag

 

Dit meldt men op doorreis

 

men is halverwege

 

het licht is gespleten

 

men ligt tussen drinken en eten

 

het glas speelt de meerdere

 

het eten vast nog een meter

 

men is hier geheel

 

 

 

gisteren vertrokken zal men morgen

 

als het luchtkasteel meezit

 

als van ouds arriveren -