De Gids. Jaargang 136

[p. 534]

Willy Lauwens
Zwarte honger⁺

In de dag sliep hij. 's Nachts schilderde hij doeken, die nooit werden geëxposeerd, of zwierf hij alleen door de verlaten straten en langs de rivier. Hij had reeds met alles geschilderd, behalve met menstruatiebloed.

Hij was klein, lelijk, onbemiddeld, gebocheld. Niemand had medelijden met hem. Zij voelden slechts hun angst knagen. Het enige wat hij niet werktuigelijk deed was schilderen. Al de rest deed hem pijn en leed.

Het was zes uur in de ochtend. Het was nog pikdonker. De storm woedde en rukte nog steeds rond het oude huurhuis. Hij had een ganse nacht in zittende houding geschilderd. Zijn benen waren stram.

Vriendelijk glimlachend luisterde hij naar de wind, naar de muziek van de los liggende dakpannen. Hij hield van de storm.

Beneden in de straat werd een vracht melkbussen gelost. Een mot vloog tegen de naakte gloeilamp en stortte neer in het duister achter het bed.

Onder hem hoorde hij iemand hoesten: Paul Russ, de werkeloze boekhouder. Hij droeg liever hoorns dan zakken van vijftig kilo; wegens gezondheidsredenen. Zijn vrouw tippelde in tijden van nood. Zij heette Olga Chimi, haar artiestennaam, denkelijk.

Hij heeft toch een vrouw.

Hij keek naar zijn laatste doek. De verf was nog nat. Waarom ben ik een kreupele hond in de plaats van een brullende leeuw in deze samenleving van brullende leeuwen? Ik denk niet in het verleden, ik denk niet in de toekomst: ik denk in de oogst van het heden. Zo denk ik. Je bent verdoemd om te leven. Je leven duurt elk ogenblik lang. Tot je uit dit absurd toneel, zonder beelden, gevoelloos, zal veranderen in stank; zal je tot beenderen vergaan, tot niets. Leven is de zwaarste straf. Heel je leven hoop je op een wonder; tenslotte sterf je. En ik sta voor een gebroken spiegel en verafschuw mezelf. Ik heb het nooit gedurfd: een trein, een dak, gif. Gas, mijn polsen, een touw.

Hij gooide zijn penseel neer, verveeld, bezorgd.

Regen en sneeuw daalt op me neer. Wie spreekt waarderend over mijn werk? Het doet niemand een scheet of het goed of slecht is. Waarom zou iemand me helpen? Waarom?

Het onmisbare missen, het onmogelijke doen en aanvaarden, het onverdragelijke verdragen. Hij begreep dat hij veel te veel van zijn leven had verhoopt.

Verward en boos dacht hij na. Hij zag zijn oochel en zijn lange armen op de kale muren dansen. Hij wendde zich om, of hij iemand wilde toespreken.

Zijn magere kat lag zich te wassen. Hij had haar van een venter met een houten been cadeau gekregen. Zij heette Schoen, omdat hij een schoen had

+ WILLY LAUWENS. Geb. 1929 in Mechelen. Publiceerde de romans Het vuur van de trots (1968), De vuile angst (1970) en de verhalenbundels Zing zacht zanger (1970) en Verrek martelaar (1973).

[p. 535]

zien staan toen hij het diertje op zijn arm in zijn schamele zolderkamer had binnengebracht.

De kat keek hem met haar groene, bekoorlijke, waardeloze ogen aan.

‘Schoen’, zei hij. ‘Jullie kwamen uit Egypte en Nubië. Vroeger waren jullie zo zeldzaam dat men jullie opnam in de inventarissen samen met de kasten, de bedden en het vaatwerk. De mensen hadden toen nog minder te vreten. En nu zit jij bij een arme bochel van een schilder’.

Miauw, antwoordde Schoen onverschillig.

‘Ja, waarom mijn hoofd nog langer aan het leven stoten? Het moet er toch eens van komen. Niet rouwen, Schoen. Jij mag me oppeuzelen. Het is leuker dan verslonden te worden door de wolven, de hyena's, de gieren, de torren, de wormen, de mensen’.

Met ogen als die van een roofvogel nam hij een touw, wierp het over een balk, ging op een stoel staan en legde de lus om zijn borst.

‘Dit is dus het einde.’

Hij verloor zijn evenwicht en de stoel plofte tegen de plankenvloer. De gebochelde bengelde met de lus onder de armen aan de balk. Hij begreep niet ogenblikkelijk. Hij glimlachte. Zelfs dàt niet.

Het touw spande zich om zijn borst. Tevergeefs zocht hij steun. Hij sperde zijn ogen open. Hij wilde schreeuwen. Zijn ellende weerhield hem.

Zijn voeten bengelden een halve el boven de plankenvloer. De tippen van zijn pantoffels reikten niet ver genoeg. Zijn lichaam schokte. Hij huilde. Hij wenste zijn ouders naar de duivel. Maar de storm raasde van over de rivier verder aan rond het oude huurhuis.