De Gids. Jaargang 129

[p. 159]

Leo Vroman
Brief uit Brooklyn, 12⁺

‘Ha’, lachte de veel beschreven kat, grimmig bladerend in de verpapierde vleugelveren van een aasvogel die hij op een droge zomer meende te hebben gedood, ‘er is geen woord van waar.’ Dat is een fabel die ik net heb bedacht. Ik vind anders al die brieven zo saai beginnen. ‘... er is geen woord van te lezen’ is misschien beter. Of hoe is deze: ‘Een’ boer, denwelken de kleederen gelijk vodden om het ligchaam hingen, trad op eenen morgen zijn stal binnen, niet wetende dat de vos inmiddels eene zijner runderen heimelijk het vak van kleedersnijden had aangeleerd. ‘Ongelukkige!’ riep het beest, enz.’ Of: ‘Een kip, een stoel en een walvis besloten samen op reis te gaan.’

Het is trouwens stil in huis. We hebben zopas luidkeels een variatie op een walgelijk maar populair versje gemaakt dat ‘the men in my little girl's life’ heet, waarin een verlepte vader zich steeds oudere knapen herinnert die buiten op zijn dochter stonden te wachten. Onze variatie is: ‘Daddy? there's a boy outside. His name is Shmencyclopedia. He wants to sell you a fourteen volume cookbook.’ Flauw, he. Maar er is ten slotte niets belangrijkers dan waar je het laatst om gelachen of getreurd hebt.

Een dag later. Niets lukte vandaag. Iemand zei geen goeiemorgen, een brief kwam onbezorgd terug terwijl in mijn hoofd de geadresseerde juist zijn hartelijk en bewonderend antwoord in de bus had gedaan, - zodat ik steeds minder begon te schijnen te bestaan, ik werd steeds lelijker tegen iedereen zonder dat het gemerkt werd, mijn slordig versneden ooghoeken duwden met bedoelingen tegen de verhoute flanken van mijn neus, een ring van verkleind gereproduceerd gebit omklemde mijn tong met een bittere glimlach. Morgen beter; dit alles opschrijven voor je helpt al, zelfs, wel bedankt hoor, en dan weet ik nog niet eens tegen wie ik op het ogenblik met groeiend genoegen praat.

Nu is het zaterdag. Zojuist heb ik een Zwitserse bloedkundige opgezocht met wie ik in april een kleine vergadering moet inleiden, in Würzburg helemaal. Hij logeerde hier in het Prince George Hotel, vertelde hij. Ik in de subway, ik na een uur eruit. Het vroor overal. Fifth Avenue overgestoken, de brede lange lege baan wittig van verpulverd zout - ik dorst niet te proeven of er ook sneeuw bij was - met een kort uitzicht op dure verten, dan een zijstraat in waar sedert maanden verlaten winkels het buitenlicht inzogen, alleen het stof door eens bewogen handen hier en daar tot vuige velden van waaiers gemaaid, maakte de afwezigheid van koopwaar gedeeltelijk onzichtbaar. Daarvoor te jonge mannen liepen met maagpijn in hun precies te los geweven overjassen langs alles en elkaar. En daar was dan het hotel. Prince George, in neonbuiswerk dat met de hand geschreven moest lijken. Binnen, twee houtglazen deuren voorbij, was het warm. Er was een oude dame die naar haar houding te oordelen op een stoel zat. Er was de gewone toonbank-met-man-en-vakjes-erachter. Er was een man met hangbuik op een duidelijker stoel. Er was een sofa waar ik nog niet op zat. Er was ook het geluid van veel gebruikte stilte, zelfs ver boven mijn hoofd. Daar hingen zwakke lampen, ver boven mijn hoofd. Benaderd werd de sofa steeds minder vuil, tot ik er werkelijk op ging neerzitten en er dus bij hoorde. Ik was nu een vrij kale man met iets buiten-

+ LEO VROMAN. Geb. 1915. Bioloog in New York (dissertatie Utrecht 1958: Surface contact and thromboplastin formation). Publiceerde in 1960 zijn verzameld proza in één deel: Tineke, De adem van Mars en Snippers, en in 1964 zijn verzamelde poëzie onder de titel 126 gedichten. Laatste bundel: Almanak (1965).

[p. 160]

lands. Er kwam bovendien een Japanse jongen binnen en voorbij. Er kwam een heer binnen met een man. De heer deed zijn jas uit en keek rond en ging op een stoel zitten. Dat is hem niet, dacht ik grotendeels, en misschien toch, dacht ik soms. Intussen had nu iedereen een jas uit en ik merkte hoe erg ik de mijne nog aanhad. Opeens opspringen en hem uittrekken leek mij echter eigenaardig. Toch kon ik mijzelf van vreemden uit beschouwd gemakkelijk langzaam zien opstaan en tot op zeker conventioneel punt ontkleden als eenvoudig een wat kale man met iets buitenlands die het eindelijk een beetje te warm begint te vinden. Ik stond dus op als zodanig en deed dat. De heer keek nauwelijks, iedereen had opgehouden met kijken trouwens, en hij trachtte nog steeds te verbergen dat hij niet degene was die mij verwachtte. Ik besloot iets te doen. Hij zat voor een raam waardoor de met vaal vitrage gesluierde buitenwereld in de vorm van taxi's en soms gewoon iets, te onderkennen was. Ik zou dus door gewoon voorover te leunen en de benen tot min of meer verticale steunsels te strekken, op kunnen staan en met behulp van loopbewegingen schijnbaar - let wel! - naar het raam bewegen als om ongeduldig - want dat was ik immers inderdaad reeds! - uit te kijken naar de aankomst van de Zwitser, maar daardoor in feite de heer zozeer naderen dat hij de naam (Vroman) op mijn plastic map - die ik hiertoe reeds in de daartoe meest effectieve positie in een van mijn eigen en zelfs nu vochtige handen geklauwd hield - niet zou kunnen nalaten te lezen tenzij door de ogen stijf met de mij zo onbekende oogleden dicht te nijpen. Maar wacht! nog beter; de map bevatte een artikel door de man zelf geschreven, een klein overdrukje waarvan echter de hem toch bekende titel op 25 cm afstand duidelijk zou zijn te herkennen. Zonder verder een woord tot mijzelf te spreken ging ik tot actie over: map open, papiertje eruit en tussen duim en wijsvinger van de andere hand, en presto, als een ware kerstboom vol identiteiten behangen, schoof ik eigenaardig naar buiten turend op hem af, intussen geheel de volgende slagzin gereedhoudende: ‘joh doh sitzen wir joh boide tszemme und wir woesten es nuut’ (Zwitsers). Op twee meter afstand begon hij er alleramerikaanst uit te zien, en op een meter kon ik nog uit een ooghoek waarnemen dat hij nu nek en hoofd ietwat had verwrongen als in een vergeefse poging om te zien of er iemand achter mij mocht naderen die meer ter zake deed. Ik besloot dus gewoon een teken van ongeduld te geven, keek zelfs even praktisch geheel naar buiten en toen naar mijn horloge, aldus de indruk wekkend mij in de stand der wijzers te interesseren. Te laat bedacht ik inderdaad gaarne te willen weten hoe laat het werkelijk was, doch ik wist mijn aandrang om nogmaals naar het uurwerkte turen ferm te beheersen. Zodoende kwam de echte Zwitser toch nog onverwachts binnen. Overal waar ik zijn gezicht herkende leek hij precies zoals ik mij hem herinnerde. Nou, dat is alles, de rest was bloedplaatjes, factor XII, one cheeseburger please, Faulhorn en Piz Languard.

Verder is er niet veel nieuws. Nu is het zondag: de dikke New York Times, de verwarming, en buiten wind en sneeuw. Op bed liggen en een zo slecht mogelijk boek half lezen en vergeten, Peggy zien strijken, Geri hoofdstuk 144 horen schrijven van een boek dat ze met haar vriendin schrijft, en de hond van kamer tot kamer het geluid van 2 × 2 zeer kleine benen horen maken. Winter is niet helemaal akelig. Ik val geloof ik in slaap, dag. - Leo.