De Gids. Jaargang 126

[p. 334]

A. Marja
Gedichten

Honderd keer zeggen

je bent zo mooi
je bent zo lief
je ruikt zo lekker

we hebben honger
we eten uitzicht

we hebben dorst
we drinken landschap

we eten
we drinken
elkaar

we zeggen
niet te veel
je moet nog rijden

we weten één klapband
en dit vlees in blik
is er geweest

honderd keer zeggen

je bent zo mooi
hetzelfde

[p. 235]

 

de banden

 

doen het nog wel

 

de banden

 

worden hechter

 

 

 

we hebben heel wat

 

achter de rug

 

we hebben heel wat

 

voor de boeg

 

 

 

we zouden een tape

 

moeten maken

 

het vastleggen nu

 

en in het uur

 

van onze dood

 

 

 

maar ook daarmee

 

bewijs je niets

 

voor later.

[p. 236]

Rust

 

Weten waar we aan toe zijn -

 

 

 

waarom zou ik nu al

 

voor alle eeuwen der eeuwen

 

er niet meer zijn?

 

 

 

je hebt zoveel rust in reserve

 

ik kan er telkens

 

nog op terugkomen -

 

 

 

reis met me je weet

 

ik heb het gezegd

 

ik ben de sombere jaagwolk

 

het rollende grint

 

de piepende hangbrug

 

daarom weet je het niet -

 

 

 

ik lig met je ik word

 

je lichtplek

 

je haarplek

 

je donshoek

 

je muildier op de helling

 

je startbasis voor de ruimte -

 

 

 

ik heb zoveel rust in reserve

 

je kunt er telkens

 

weer op terugkomen -

[p. 237]

 

waarom zou je nu al

 

de uren en dagen tellen

 

dat ik er ben?

 

 

 

ik reis met je je bent

 

mijn glimlicht

 

mijn geurhuid

 

mijn vliegdier

 

mijn ongetemde berijdster

 

mijn tedere aëronaute -

 

 

 

lig met me laat

 

me liggen

 

lach om de hagel het wankele

 

grappige balanceren -

 

 

 

er is zoveel rust in reserve

 

we weten we zijn

 

eraan toe.

[p. 238]

In bed

 

Zij ligt nu zacht te deinen op zijn schouder,

 

zijn vingers plaatsen zonlicht op haar huid,

 

hij trekt een deken over. Het wordt kouder,

 

denkt hij, zodra het denken mij omsluit.

 

 

 

Zo samen onder zeil gaan: ik de steiger

 

en zij de boot die kantelde en weer rees,

 

de schoot gevierd; ik speel het mee, ik weiger

 

vervuld te zijn van wat ik weet en lees.

 

 

 

En toch hij weet: hij kan zichzelf niet splitsen,

 

geen boot, geen bed drijft los van wat gebeurt,

 

wat uit zijn hand over haar huid mag flitsen

 

wordt opgeladen uit wat hem verscheurt.

 

 

 

Er komt weer oorlog. Ouderdom of kanker

 

sluipt aan met reeds gereedgehouden klauw, -

 

zij slaapt nu wel, ze ligt zo warm voor anker,

 

maar hem bespoelt een golf der laatste kou.