De Gids. Jaargang 123

[p. 250]

Marcel Leemans
Narcissus

Stil water ontvangt schuchter uw gelaat:
ook bij de bruid schuilen de kernen dieper,
schuilen de vogels die er eertijds riepen,
schuilen de vlakten waar de droom ontstaat.

De dromen sterven maar zij werpen zaad,
de vogels sterven en hun kleine kreten
zijn van de nacht geheimenis èn weten.
De bruiden sterven vóór hun bloei vergaat.

U blijft het schuchter water, water klaar,
uw zorg is rimpelloos het te bewaren:
rustloze diepten kunnen rust verklaren,
en uit de onrust wordt de rust vergaard.

Van uit de diepten stuwt de sluiervis.
Plots, in zijn wenteling zijt gij verdwenen.
Kijk toe Narcissus, kijk uw ogen wenen;
grijp met uw handen in de duisternis

der woelingen waar gij gestorven zijt.
Ach, angstig nòg het water verder breken,
het onuitsprekelijke eenmaal spreken
en driftloos glijden, naakt in de eeuwigheid.