De Gids. Jaargang 123

[p. 176]

Hans Andreus

Slaap, strooi juwelen achter mijn ogen;
de dagen zijn te grauw van stof,
te lang de zwarte missen van de winter;
slaap, gooi met bloemen door mijn hoofd.

Plant in mij regenbogen van tuinen,
bouw marmeren steden in mij op,
zet sterrenwachten op de daken
en wieg mij met een danseres.

Of laat mij drijven op de zeven
diamanten zeeën van licht, zodat
ik gaan kan overal, nergens heen

en geef mij in de morgen terug
aan het schemerend bed van de winterse aarde,
mijn haren nog druipend, mijn lichaam nog nat.

De herfst wordt nu kil.
De meeste bomen houden hun groen vol,
maar de berken, van vorm en tint toch al ijl,
slinken tot geesten.
Hun zilveren skeletten zijn behangen
met dunne gouden munten waar de zon doorheen schijnt,
versleten dukaten die zullen
vallen op vochtige hollandse zandgrond.