De Gids. Jaargang 123

[p. 144]

Ed. Hoornik

Naar boven een zoemen
(voor de zoete nimfijnen),
naar onder een kreunen
(de knieën, de voeten).
In het midden een holte,
waar ondieren wonen.
(Die scheuren hem 's nachts uit de slaap).

Mijn kleine zuster heet stilte,
mijn grote broer heet alleen.
Allebei hebben grijze ogen,
daar vliegen duiven doorheen.

Ze hebben samen een kamer
in het oudste deel van de stad.
Ze dromen of schrijven gedichten
en af en toe vragen ze wat.

Als ze 's morgens naar hun werk gaan,
zijn ze beiden een beetje bang;
ze treuzelen tot ze te laat zijn
en raken in het gedrang.

Met andere dames en heren
zitten ze op een kantoor,
verrichten ze handelingen,
zonder te weten waarvoor.

Ondertussen dringen de duiven
aan de binnenkant van hun oog,
ze trekken en rukken en bijten,
maar ze mogen niet los, niet omhoog.

[p. 145]

 

In de avond, terug op hun kamer,

 

doen ze elkander verslag.

 

Wat ze verzwijgen - de duiven -

 

spreekt uit hun oogopslag.

 

 

 

Van tijd tot tijd dringen geluiden

 

uit de diepten van het huis tot hen door:

 

het paren van mensen en dieren,

 

hardop dromen, een vuist, een verhoor.

 

 

 

Dan kruipen die twee onder tafel,

 

de armen om elkaar heen,

 

mijn kleine zuster stilte

 

en mijn grote broer alleen.