De Gids. Jaargang 122

[p. 233]

Michel van der Plas
Gras

Eén gedicht zonder hem. Gras. Buigzaam groen
voor blote voeten. Lopend pas verzinnen
wat ze daar in de middag komen doen.
Lachen van koelte, een toverkring beginnen.

Ieder maar van een pad, een muur, een boom
verbannen naar een vreemde wereld: morgen.
Gras hebben, eindeloos, een vlakke stroom,
einderloos, en de zomer laten zorgen.

Nee, toch één boom vinden, van vruchten zwaar,
het goud dat geen verlangen kon betalen;
en nu niet plukken, nu niet plukken, maar
eronder liggen, enkel ademhalen
in de gestolten tijd, wetend naar wie;
sprakeloos van de oude harmonie.