De Gids. Jaargang 121

[p. 250]

Herman van den Bergh
Dit evenwicht

'k Herstel het evenwicht van aarde en hemel
De mens groeit als een boom
van zijn stuwing bewust
trillend van zijn sap
in de angst van elke dageraad
Ik roep om woorden schuldeloos als water
naakt als water klaar als water
de dagkreet van de diamant
streept de eenzaamheden weg
de wind ademt in ons
en wij zijn aan zijn bron
zo rijst de boom op als 't verlangen
hij scheurt de hemel in
en alle sterren cirklen om zijn top
maar in zijn takken wonen vogels
zij zingen hem vanwaar hij kwam
een kiem van liefde vlok van avontuur
een chaos door hem ingezogen
en eerst in hem geordend

Wat deert dan of veel andre bomen
mij niet beminnen
of zij me ontwijken
de vriendschap is van later tijd
wat deert het of ook ik hen niet bemin
hier sta ik en van hieruit spreek ik luid

Ik heb mijn taak
genomen als een last
en draag ze met gestrekte takken
boven mij uit
gij die sinds duizend jaar
het kwaad der wereld draagt
en er om lacht

[p. 251]

 

en er aan sterft

 

vergeef wanneer ik zo alleen sta

 

wanneer ik langzaam spreek

 

wanneer mijn adem niet tot zingen reikt

 

 

 

Wij weten voortaan dat de roos een roos is

 

het woord een ding de smart een rede

 

en dat de eenzaamste stem nog vele kreten bindt

 

maar dat het ware is elders en verwacht

 

bemind te worden

 

en dat het komt en gaat zoals de morgen