De Gids. Jaargang 119

[p. 1]

[Eerste deel]

Herman van den Bergh
Castalia

Et undae, et anni

Volmaakte bron die 'k op dit reizen raakte
nog voor mijn daglicht werd gedoofd,
die zingende het late hoofd
van dromen als van bijen gonzend maakte:

wanneer uw water recht is in zijn loop
en mij de tijd rest voor een later
spiegelend neerzien in uw water
- een wankel zoeken naar verzonken hoop -

dan zal, waar breed de stroom, de zee nabij
is, 't warme grint van diepe jaren
de voetdruk en de vreugd bewaren
van wie eens slaaf was, en nu vreesloos vrij.

Het strand is ver; veel verder zijn de steden
waarin dit hart zijn kleinheid droeg
en om 't onzegbare niet vroeg
dat levend is in tijd zonder verleden

[p. 2]

 

en zonder toekomst. - Vrienden die mij zocht

 

en mij verloor, dan ben 'k u nader,

 

een duurzaam gast, een grote vader

 

die handen bundelde op zijn teedre tocht.

 

 

 

Vrienden die opgingt, gij aan wie de teugels

 

ontgleden in den korten slag,

 

u wacht geen nacht na dezen dag -

 

ge ziet mij aan: hoog staat gij op de vleugels.

 

 

 

De kim slaat open en de sferen luiden:

 

van u tot mij één strakke brug -

 

onze oude hemel keert terug

 

op alle blauwe balkons van het zuiden.

 

 

 

De tijden wijken, springende dolfijnen

 

begroeten den herwonnen bond:

 

van bloed naar bloed, van mond tot mond

 

een heerlijk spel in ongebroken lijnen.

 

 

 

Er ruist geluid van hoge heuvelrijen

 

er klinkt een enkel zoenend woord.

 

Ik heb de stem der bron gehoord

 

die ons tot dichters schiep, en knechts tot vrijen.

 

 

 

De schaduw wordt gemeten aan het licht,

 

de nacht wordt aan den dag gemeten:

 

volmaakte bron, gij zult 't niet weten

 

als 't laatste zweet bezoedelt mijn gezicht.