De Gids. Jaargang 118

[p. 85]

Gabriël Smit
Omschrijvingen van de liefste

Je komt. Ik houd mijn adem in. Even
valt alles stil, auto's zijn eeuwen
oud. Het uur is een eerste sneeuwen,
bijna dalend, bijna teruggedreven.

Samen weten wij wat niemand vermoeden
kan. Tussen ons beiden houden
onzichtbare stemmen een vertrouwde
doortocht open. Neuriënd behoeden

zij de zee voor terugval, blijven
van hart tot hart lang voor onze
geboorte hun verrukking slaan.

Nu ben je er. De wolken drijven
weer, de stad begint weer te bonzen.
Maar het neuriën houdt aan.

Samen zijn wij op reis. De dagen
glijden als in een trein de weiden
aan ons voorbij. Soms komen vragen
je ogen, je schoot verwijden,

[p. 86]

 

adem opent je handen, even

 

trilt waterlicht aan de ramen,

 

gewiek van vogels, gevleugeld leven.

 

Wij denken niet, wij kijken, samen.

 

 

 

Soms staat de trein verwonderlijk

 

stil. Buiten ligt het bezonnen

 

landschap en wacht, onvoltooid.

 

 

 

Even is ons samenzijn afzonderlijk,

 

dan weet het zich weer begonnen.

 

Soms is een hand genoeg, soms nooit.

Schokkend val ik in je armen,
overal dorst ik je, hel branden
nood en verschrikking, je handen
breken van vruchtloos erbarmen.

O samen, eindeloos dieper samen
dan huid en hartslag, je haren
springen van vuur, de trillend klare
spiegels van je ogen beschamen

mijn hoop en wanhoop, beslaan
mijn adem en keren mij onverwonderd
hun onkwetsbare klaarte toe.

Ik sterf aan je schoot. God gaf aan
de vrouw een recht van Hem uitgezonderd
grensloos erbarmen, ik weet niet hoe.

[p. 87]

IV

 

Het was. Achter de verdere ramen

 

rijst morgenlicht, over je oogleden

 

beginnen de vingers van de dag vrede

 

te strelen. Je knijpt je wimpers samen,

 

 

 

weert af; geen eerste licht is zuiver

 

als de gloed die je schoot behoeden

 

wil: wonder dat brandend uitbloeden

 

zal naar oerdiepten waarvan ik huiver.

 

 

 

Licht van bergtoppen, sneeuwlicht, ijle

 

verrukking van boven ademgrens bevend

 

geheven leven, - en even sterk duisternis,

 

 

 

stromende één met wat onder aan steile

 

rotswand te wonen ligt, lijdend, levend.

 

Het was. Nu komt de dag. Het is.

Schrijf jij wat ik niet schrijven
kan. Nachten van noodweer, dagen
van angst. Schrijf hoe wij samenlagen
waar woorden altijd achterblijven.

Jij kunt het. Al kan je niet zeggen
wat het is, je weet het. Overal binnen
je lichaam ligt het klaar, beginnen
aderen het ademend uit te leggen

[p. 88]

 

aan je borsten, aan de bloemvliezen

 

van je schoot. Laat de woorden kiezen

 

door de trouw van je schouder,

 

 

 

door het opbloeien van je ogen

 

wanneer ik, naar je overgebogen,

 

adem: ‘Nooit word je ouder.’

Je bent mij zo nodig. Ik weet wel dat
de Heer mijn herder is en dat Hij mij
niets laat ontbreken, maar wanneer jij
mij dat niet bent, weet ik niet wat

mijn leven nog kan zijn. Wanneer Hij jou
niet geeft, geeft Hij mij niets, want
wat mij niet gereikt wordt door jouw hand
is dood voordat ik het ooit krijgen zou.

Dat kan niet, zeg je, want dan stel je mij
voor Hem, een verantwoordelijkheid die
ik niet dragen kan. Weet je dat zeker?

Lees de psalm. Wie dorst schenkt Hij
in overvloed zijn wijn. Maar, liefste, wie
anders dan jij is mij zijn beker?