De Gids. Jaargang 115

[p. 2]

Emmy van Lokhorst
Verzen

De regen heeft een groen gezicht
Nu glijdt hij ruisend dichterbij
Prevelt aan 't raam zijn stil gedicht
En hult zich in zijn zilvren pij

Hij komt en gaat, blijft praeluderen
Op glinsterende snaar van een viool.
Hij tokkelt aan de ruiten een triool,
Valt brekend langs de coniferen.

Staccato droppelt in de maat
De regen-xylophon.
Met duizend schuine speren staat
De tuin te trillen in de zon

In 't najaar bruinen de akkerlanden
Gedrenkt in brons verregend goud
Het licht is moe geronnen, oud,
En nevelig de bossenranden.

Hij hoort de regen op de blaren
Hij loopt verbijsterd voort en voort
De vreugde had hem zoveel jaren
Onafgebroken toebehoord.

[p. 3]

 

Ginds hangt het duister om zijn huis

 

Waar hij is uitgebroken

 

Hij luistert naar het regenruis

 

Huivrend ineen gedoken

 

 

 

Wie nu geen huis heeft vindt er geen.

 

Hij loopt de lange lanen door

 

Hij loopt de lange nacht alleen,

 

Een herfstblad in de wind teloor

 

 

 

Nu zit hij neer, verminkt, verslagen

 

Zijn ogen blind, zijn voeten wond

 

En van zijn stukgebeten mond

 

Jaagt hij 't vergeefse klagen

Gekweld, de uren van de nacht,
Slaat hij, in 't donker sidderend alleen,
De tijd als mantel om zich heen:
Het monnikskleed waarin hij wacht

De vogels slapen roerloos in de bomen
Vrij springt de nachtwind langs het raam.
Hij kan zijn pijnen niet ontkomen
Dit sterven heeft geen aardse naam

De teistering, o krans van rozen,
Brandt door het woordenloos gebed.
Wat zijn hand aanraakt is bevrozen
Om zijn hart heeft zich ijs gezet

[p. 4]

 

Grijs ochtendlicht staat in de cel.

 

Is dit de laatste levensmorgen?

 

Hij hoort, voor elke troost verborgen,

 

De andren zingen in de zijkapel

Het was zo stil terwijl uw adem ging
Zwaarleunend in de laatste storm op zee
Er kwam een luwte, uw adem mee
Werd zachter, stokte soms in aarzeling

Ik boog mij over uw gezicht dat bleek
Als vreemdling op het smalle kussen lag
Uw oude hand werd in de mijne week
Terwijl ik machteloos het andere zag

En langzaam werd het witter om uw mond
Uw grijs haar krulde bij uw kleine oren
Hoe trilde toch de vloer waar ik op stond
Nu ik uw adem nimmer meer kon horen

Clivia's bloeiden achter het dun gordijn
Een klok sloeg vier. Een vogel floot.
De zon kroop weg uit het raamkozijn
Toen ik uw moede dode ogen sloot