De Gids. Jaargang 114

[p. 299]

Bert Voeten
Het paard

Het paard van de caroussel
eet wortelloof uit mijn handen
ik strijk langs zijn houten manen
hij hinnikt een lach van hout

wij kennen elkaar al lang
sinds negentien twee en twintig
hij stond op het nonnenveld
in een stal vol serpentines

mijn haar was van confetti
en ik liep met een kersenstok
en vader sloeg met een moker
op de kop van het hoofd van jut

*_**

tegen een einder verguldsel
en roodfluwelen bossages
stond het paard te trappelen
in zijn heelal van zeildoek

de wereld begon voor het eerst
te wentelen toen de muziek
een huzarengalop inzette
de wereld begon voor het eerst

wij sprongen de spiegels binnen
door vlammende hoepels licht
een rossige amazone
trachtte ons in te halen

[p. 300]

 

de postduiven van haar ogen

 

snelden ons al voorbij

 

maar zij bereed een ponny

 

en ach zij was immers een meisje

 

*_**

 

het paard en ik zijn vrienden

 

voor het leven gebleven

 

wij zien elkaar af en toe

 

op een veld versierde sintels

 

 

 

hij staat in zijn koude stal

 

uit mijn handen loof te eten

 

het houten vel van zijn hals

 

schilfert als ik het streel

 

 

 

hij hinnikt mij toe als vroeger

 

maar zijn lach is nu anders -

 

droever.