De Gids. Jaargang 113

[p. 401]

H.W.J.M. Keuls
Een vrouw

Zij maakte een kleed van de geringste hulde
En tooide zich met vonken van den lof,
Maar soms kon haar gemoed geen glans meer dulden
En werd haar blik meedoogenloos en dof.

Dan kon het in een zieken nacht geschieden
Dat zij vertrok en niemand wist waarheen,
En niemand had de kracht haar te gebieden;
Zij ging en keerde, hopeloos alleen.

Ik heb haar weergezien na lange jaren:
Zij was in geen gedaante meer vermomd,
Vaal haar gelaat gelijk dorrende blaren,
De mond in bitterheid verstrakt, verstomd.

[p. 402]

H.W.J.M. KEULS

II

Sinds jaren schenkt gij geen geluk,
En wat gij geeft, ik weet het niet:
Misschien de bloem waarnaar ik buk,
Misschien den aanhef van een lied;

Ofwel in een doodstille laan
De ritseling, waarvan ik schrik,
Of van een ongerepte maan
Het wijd-gespannen oogenblik.

Sinds jaren schenkt gij geen geluk,
Haast alle paden blijven zwart,
Geen hand verlicht den stagen druk
Op het te diep vermoeide hart.

Maar soms nog droom ik dat eenmaal
Verjongd de wereld opengaat
En uw gestalte straal na straal
Verovert op den dageraad.