De Gids. Jaargang 111

[p. 73]

In het ziekenhuis

Door dit diep dal van lijden moet ik heen
om weer omhoog te komen, waar zij beiden spelen,
met bladeren en takjes bij de snelle beek,
elk blad een brief, om hun verlangen mee te delen.

Soms zoeken ernstig zij voor mij in 't eenzaam bos
de witste steentjes en van vorm de allerfijnste,
en 't allerzachtste stukje groen fluwelig mos,
de grootste streelt daarmee de wangen van de kleinste
en zegt. ‘Zo zacht zijn moeders handen, weet je nog?’
De vogels zwijgen, 't zonlicht is verdwenen,
dan slaan zij d'armen om elkander heen, en God,
ik, diep in duister dal, ik hóór ze wenen...

Agatha Seger