De Gids. Jaargang 97

[p. 290]

Verzen

Mijn hart is koel, mijn lijf is koud.
Het water is mij meer vertrouwd
Dan al uw groene wegen.

Een streeling en een warme hand
Binden mij toch niet aan dit land.
Ik ga de stroomen tegen.

Ik duik bij dag en drijf bij nacht.
Mijn zingen is een waterklacht:
Geluk alleen verzwegen.

Ik leef naar zee, mijn dood wordt schuim.
Ik zweef dan een met 't waterruim
En daal eens neer als regen.

[p. 291]

Herinnering

 

Wij hadden al het licht gestremd

 

Tusschen jouw oogen en de mijne.

 

Wij hielden al het vuur geklemd

 

Tusschen jouw handen en de mijne.

 

 

 

Wij stonden op als na een bad

 

In 't bergmeer, waterdruppels beven.

 

Een lichte zon houdt ons omvat

 

Voor even.

[p. 292]

 

Wij zijn niet sterk.

 

Wij zoeken de kreten

 

Van wanhoopvogels te vergeten,

 

Te dempen in dagelijksch werk.

 

 

 

Ik wil ziende staan

 

En bij het leednest waken.

 

En niet mijn leven maken

 

Als een nacht zonder maan.

[p. 293]

Geluk en hart

 

Geluk en hart zijn niet te binden.

 

Het hart wil vangen en behouden.

 

Geluk is damp en bij vertrouwde

 

Dingen is het toch niet te vinden.

 

 

 

Geluk is plotseling en snel.

 

Het hart is taai en wil volharden

 

Wanneer die tijdelijke wel,

 

Na eene hooge straal, verstarde.

 

 

 

Het hart blijft zwaar en dorstig achter.

 

Het zoekt in weer gesloten steenen

 

Het water eens door zon beschenen.

 

't Geluk is in een wolk verdwenen.

 

 

 

C. Eggink