De Gids. Jaargang 95

[p. 341]

Sebastiaan

Hij voelde hoe het lijf allengs bezweek
En neeg, neeg naar een duister, zacht en groot.
Maar nog vernam hij, sidderend, het week
Zoemen van pijlen, ijlboden des doods,

Hem roekloos roovend 't klare, levend bloed,
Dat hij niet geven, nog niet geven wilde. -
Toen brak hij neer, als in een laatsten groet
Buigend de broze knieën en verstilde.

Zij lieten 't lichaam in de koorden achter
En geen zag bij het snelle heengaan om. -
Scheemring woei aan - Het bloed sijpelde zachter -
Tusschen de bergen daalde, rood, de zon.

Jan H. Eekhout