De Gids. Jaargang 94

[p. 166]

Bezonnen liedjes

Al de groene dalen waar Uw menschekind
Uwe schoone schepslen naar U heeft bemind,

(Opgang zoo volmaakt en onverbreeklijk schoon
Als de weêrschijn Uwer werelden voorbij Uw troon,)

Schikken overzichtlijk zich in de' open schrijn
Van den diepen eerelijken zonneschijn:

Lustwaranden die alleen de vrije geest
Onbezwaard bestrijkt in 't dagelange feest

Der gedachtezwaalwen en haar scherpe vlucht
Uit de nesten in de torenhooge lucht;

Oogenschijnlijk na ook voor 't gebonden hart,
De ongevleugelde in haar vreugden en haar smart,

Die nooit meer de bloedvereendheid van
De eerste barensweeën herbeleven kan,

Als de moeder die in den ontgroeiden zoon
Reiken blijven moet naar 't onverhoopte loon,

Of zij éens nog, éens nog schoon en levenwarm
't Hulpaanhanklijk kind mocht voelen in haar arm.

[p. 167]

Gestoorde eenzaamheid

 

Wij bleven onveranderd trouw aan 't heden;

 

Zij zijn het, die nu bij ons willen zijn,

 

Zich redden uit hun donker en 't verleden

 

In onzen zaalgen avondschijn.

 

 

 

Weer niet hun dorre handen van de zoomen;

 

Hun ijdel lijf heeft geen gewicht of vat;

 

Alleen in de' onlust der slaapwandeldroomen

 

Benaadren ze onzen tastbren schat

 

 

 

Met halfbewust en machteloos begeeren;

 

Hun oog ziet maar hun eigen blinden waan;

 

Zij kunnen ons niet schaden en niet deren;

 

Zij doen zichzelf hun moedwil aan.

 

 

 

En onze deernis en ons medelijden

 

Strekt tevergeefs de zegenmilde hand

 

Naar dit hun onbegeerd geduld geleide

 

En keert in den oprechten stand

 

 

 

Van trouwbevochten nimmermeer te deelen

 

Geluk tot deelen altijd weêr gereed,

 

Dat hier voorbijgaat langs de duistre velen

 

Als onuitspreeklijk godlijk leed.

[p. 168]

Verre dageraad

 

Als in zijn bolster de rijpe tarwe,

 

Als vlinder binnen zijn poppevlos

 

Kan ik niet leven, mag ik niet sterven -

 

Ik houd geen wortel, ik kom niet los.

 

 

 

Afdorren voel ik de levensstrengen,

 

De krachtverlaten uit moeders hart,

 

Tot flauwste zwijmel zich uit gaat lengen

 

In droom die de enge windselen flardt:

 

 

 

Het schemerdagen van andre zonnen

 

Doorglinsterdauwt het verijld membraan;

 

Voorschijn van schoonheid nog nooit bezonnen

 

Slaat in mijn weifelende onmacht aan

 

 

 

Den blinden drang met zijn bitterzoeten

 

Door wanhoop nog verzaligden spijt,

 

Het alle banden verwrichtend moeten

 

Van prilste kiemende manbaarheid.....

 

 

 

O telkens weêr overnieuw verscheuren

 

In levens eeuwigen moederschoot

 

Van deze liefde die staâg herboren

 

Moet worden buiten en vóor haar dood....

 

 

 

Uiteengereten waar elke deeling

 

Doorleden wordt als gewild verraad,

 

Geschonden zonder éen kans op heeling

 

Door Die al zaliger wonden slaat....

 

 

 

Hetzelfde licht dat in morgenwegen

 

Ontbloeit naar nimmer berekend goed,

 

Verteedert schoonst als in avondzegen

 

Het liefste dat ik begeven moet.

[p. 169]

Liedje van de straat

 

Hoe kom ik weg van leed en lust?

 

Hoe vind ik éen uur aan uw kust,

 

Vergetelheid, slaapdiepe rust?

 

 

 

Ik weet, mijn bed blijft daar bereid....

 

O om 't vertrouwde pad dat leidt

 

Weg uit den ban van ruimte en tijd

 

 

 

En wake zonder doel of baat,

 

Poolzon die nimmer ondergaat,

 

Lichtwijn die in zichzelf verslaat, -

 

 

 

Terwijl de onafgeloste geest

 

In 't eindloos boek der sterren leest

 

Om heul die buiten slaap geneest,

 

 

 

En in zijn diepen nood gepeeld,

 

In aandacht goddelijk verveeld

 

Om steeds gewaagder inzet speelt....

 

 

 

Dan hoor ik wel, gebarsten gong,

 

Slaaps wijsje zooals moeder 't zong

 

Vlak vóor den diepen blinden sprong:

 

 

 

Nog gaat het valsch met leemte aan leemt;

 

Maar 't klinkt niet langer schril en vreemd,

 

Als straks de dood het overneemt.

 

 

 

P.C. Boutens