De Gids. Jaargang 92

[p. 318]

Verzen.

Godweet, indien ik eindelijk
mijn oogen kwam te luiken,
waar of je met die bikkers van
ons beiden wel belandde;
waar vreemd als eigen volk tot in
mijn bloed me zoekt te fnuiken,
naar 't schijnt wijl 'k hun verwachtingen
moedwillig miek te schande.

Want laten ze schijnheilig in
mijn bijzijn me beklagen: -
ik weet hoe, z'eens te gare, zich
verkneukelen in 't vuistje,
en hoe de grootste zeemers zelfs
niets beters zouden vragen
dan dat je met me ruzie kreeg
en zei: ‘Ik scheer mijn puistje!’

Zoodat ik hoogstwaarschijnlijk in
mijn graf niet eens de ruste
zou vinden die we beiden op
dit bolleken ontbeerden;
wij die ons nooit bekommerden
of 't pezewevers lustte
wanneer we rechts of averechts
ons uithangbordje keerden.

[p. 319]

II

 

Eén boom heb ik bewonderd bovenal,

 

één wiens verschijning feller me verraste

 

dan als men had gedacht dat kon bestaan

 

in dagen van behoeftigheid als deze.

 

 

 

Zoo was de schijnbaar achtelooze wijze

 

waarop hij tot zijn buren zich verhield

 

niet weinig in mijn kaart. Op 't eerste zicht

 

geleek het of hij gansch niets met ze inzat

 

en wederkeerig niets van ze verlangde

 

dan dat men op zijn eenigheid hem liet

 

betijen. Dat hij echter niet vanzins was

 

met zich te laten sollen, moest een ieder

 

bekennen, die zijn oogen voor iets anders

 

gebruikte dan de meesten, zal 'k maar zeggen,

 

wier oogen zijn van was. Tot aan mijn dood,

 

en lánger, zal 't me heugen hoe zijn klauwen

 

uit zelfverweer steeds verder om zich heen

 

den grond in alle richtingen doorploegden

 

waardoor men als verijdeld kon beschouwen

 

het plan van die omringden hem, de louter

 

op eigen heil bedachten, wier bedoeling

 

inmiddels bleek te wezen: in 't geniep

 

den bodem leeg te pompen onder hem

 

opdat hij doodeenvoudig bij gebrek

 

aan voedsel mocht vermemelen tot pulver....

 

 

 

Niet minder levensdriftig als die boom

 

daar stond, in zijn beheerschtheid, heb ik eenmaal

 

er eentje weten staan (hoe lang geleden!)

 

wiens waakzaamheid, doorgaans met schuine streken,

 

onnuttigen beproefden te verschalken,

 

wat keer op keer mislukte. O die Boom!

 

Sindsdien zie ik steeds weer in mijn verbeelding

 

die andere, die óók op stalen klauwen

 

kon wijzen, eens, en wortelvasten voet.

 

 

 

Amand Simoens.