De Gids. Jaargang 83

[p. 193]

Verzen.

Aan de tijden, die vergingen,
aan de schemerende kringen der tijden,
wij leggen het hoofd neder
te rusten

op dit zacht leger,
geweven uit regen's goud-wazige wezen
door zwoelen blaaswind;
wij - kind'ren des Grooten Stroomers -
leggen ons neder
en houden op

in de holte van Gods hand en
door Zijn oogenlicht beschenen,
zij: Eva en Adam: ik,
wij, aangevangen in tijd,
om te einden in tijd.

Hij, die onze minnende schaduwen
voorbij zag schrijden aan den rotswand,
hij spreke rondom zich
en vrede zij hen allen...

[p. 194]

 

hij, die ons aantrof, rozen lezende

 

aan deze randen,

 

- des donk'ren levens dood'lijk-schoone rozen -

 

hij spreke rondom zich

 

en vrede zij hen allen...

 

 

 

en ook hij, de vreemdeling, die ons hier vindt

 

in witte kilheid onzer eindelijke stilte,

 

hij spreke rondom zich

 

en vreugdige vrede zij hen allen...

 

 

 

een zuivere muziek ontspringe

 

aan hun voorhoofd

 

en ga hen voor,

 

 

 

en drage hen voort

 

 

 

naar de eeuwige, grenslooze zeeën des Levens,

 

waar liefde en dood den oorsprong

 

bijster zijn,

 

 

 

de zwaarte des bestaans word' van

 

hen afgenomen,

 

zoo 'lijk eens drinkers dorst.

[p. 195]

Aan het eeuwige leven.

 

Wen ik nameloos sta, in ootmoed weggezonken,

 

om niet méer, dan in bidden ongerept, te zijn,

 

alsof mijn wezen, in de eeuwigheid verdronken,

 

niet dan in eeuwige vergetenheid kon zijn,

 

 

 

dan wordt Uw name uit de diepte opgeklonken

 

met grooten klank, als door de hallen van een Zijn,

 

dat uit d'ongrondb're nacht, waarin het scheen verzonken,

 

ontspringt tot een nieuw leven's schoon-voltrokken Schijn;

 

 

 

en 'k weet, ik weet, dat wij, als zaligen gedragen

 

door de oneindige goedertierenheid,

 

weer met elkander zullen zijn; door àl de dagen:

 

eén enk'le vlam zacht-brandend in den hoogen tijd,

 

totdat ons leven, t' einde-toe voldragen,

 

voor eeuwig heenstroomt in de Onbewogenheid.

H.W.E. Cramer.