|
| |
| |
| |
De schipbreuk van den Hesperus.
Amerikaansche ballade.
Naar Henry W. Longfellow.
De Hesperus stoof voor den wind
In 't bar saizoen door zee;
Hoe willig voer des schippers kind
Haar lieflijke oogjes weken niet
Voor vlasgebloemte in kleur,
En meidoorn, in den knop bespied,
Scheen d'ijlen halsdoek deur.
De vader staarde, 't roer ter hand,
Van geen kort eindje vies,
Wat dwarling toch naar allen kant
Den luchten rookdamp blies?
Daar schoot hem de oudste rob ter zij,
‘- Stuur gindsche haven in,’ - sprak hij,
‘- Wis krijgen we een' orkaan!’
| |
| |
‘- De maan had gistren nacht een' kring
- En te avond bleef zij uit!’ -
Alleen een schampre lach verving
Maar grimmig stak 't noordoosten op
Langs 't overwolkte ruim;
De sneeuwjagt ziedde in 't pekelsop;
De storm kwam neêr, en 't schip stond stil
Gelijk een schrikkend ros, -
Doch zwichtte voor des schippers wil,
En stoof op 't noodweêr los!
‘- Lief dochtertje! kom hier, kom hier,
- Wat beeft gij als een blad?
- Zoolang ik zelf de roerpen stier,
- Acht ik de vlaag zie dat! -’
Hij knoopte een wambuis, ruim en ruig,
Om 't lokkig hoofdje vast,
En sneed een touw van 't vallend tuig,
En bond haar aan den mast.
‘- o Vader! zijn we digt bij land?
- 'k Hoor duidlijk klokgebom! -’
Hij vreesde een klip op 't rotsig strand,
‘- o Vader! zijn we digt bij land?
- 'k Hoor 't buldren van 't kanon! -’
‘- Welligt een schip, te slecht bemand,
- Dat zich niet bergen kon. -’
| |
| |
‘- o Vader! zijn we digt bij land?
- Wat flikkert dáár zoo rood? -’
Geen antwoord - dan een flits in 't want,
Geen antwoord - hij was dood!
De scheepslantaarne, aan 't roer geplaatst,
Scheen, door den sneeuwstorm heen,
Op oogen, starende verglaasd,
Op reeds verstijfde leên.
Toen bad het dochtertje uit haar' nood,
Toen bad zij tot den Heer,
Die wateren en wind gebood
Doch 't vaartuig stoof door vlokkenjagt,
Het stoof door holle zee,
Een spook gelijk in duistren nacht,
Naar 't rif van Noormans Wee.
En werd bijwijlen 't kind verrast
Door klank of kreet van land, -
Ach! 't razen van de branding was 't
De brekers schuimden voor den boeg,
Het schip stoof blindlings voort,
En de eerste golf de beste sloeg
Het stiet, waar 't wit en wollig vocht
Op klippen, in wier enge krocht
| |
| |
Gelijk een' stier zijn vijand sleurt,
Hem op de scherpe horens beurt,
Daar viel 't van ijzel stijfstaand want
Met beî de masten neêr; -
Daar stoof het wrak naar allen kant; -
Daar zwalpte 't zeeschuim weêr!
De nacht ging om - de dag brak aan -
Een visscher uit het oord
Bleef huivrende op den oever staan:
Wat dreef daar zachtkens voort?
Het scheen een lijk - het scheen een kind,
Gebonden aan een' mast, -
Schoon 't water wedliep met den wind,
Toch hield de koorde vast.
In 't zoute vocht, gestold tot ijs,
Verstierf der oogen vier, -
Maar 't gulden haar, der golven prijs,
Het rees en zonk als wier.
't Was al, dat aanspoelde uit den schoot
Beware ons God voor zulk een' dood
Op 't rif van Noormans Wee!
|
|
Auteursrechtvrij