Gezelliana. Jaargang 14-15

[p. 146]

Huub Beurskens
Zo traagzaam

voor Ton Lemaire

We praatten in De Jaren midden in de stad
over hoe de nachtegaal bij Heinrich Heine
hoog in de linde misplaatst te zingen zat.
Op een overwoekerd pad was ik de kleine

jongen jij de grote me zwijgend wijzend schat
na schat. Hoewel jij het jouwe al ik het mijne
van cultuur- en natuurverlies geschreven had.
Nee, er bestaat niet zoiets als het pure reine.

Misschien alleen in een stad en met de jaren
van elkaar kunnen we spreken over een Eden,
laat zich iets delen van wat wij ervaren willen

hebben van de zang van vogels maar het liefst
alleen. Zo traagzaam komt de avond aangetreden.
De uil van Minerva vliegt straks naar ons waarheen.

[p. 147]

Kienholz

Kleine meisjes worden naakt vastgebonden
onder een keukenstoel om feeëriek te verlichten
een betonnen keldervloer met een rood peertje
smakkend vastgeschroefd in hun gebenedijde snakken
naar visioenen van suikerpruimen dansend in het hoofd.

Het bos tikt. Er glanst een druppel aan een naald.
Een dansvlieg verlaat de onderzijde van een blad.
Weldra spant een spin de randdraad voor een rad.

We noemen het geen vergrijp als zwijgend de lijster
een der alom verschenen slakken pakt en hoorbaar
verderop de omgang kraakt. Een sprong schudt
het paard in de natte wei zich af. In ieder bos werd iets

voltrokken alsook erbuiten. Ook op dit moment sneuvelen
niet slechts ramen. Ze grijpen het baasje en hangen hem
aan een kruis. De leiders van morgen hebben het druk de
komende nacht terwijl de toekomst is een nabeschouwing.

En geen vader ooit die voortvaderend vragen zal
hoe de aarde ons beviel. Al heeft hij Brecht gelezen
en Gezelle, tot zijn recht komt de mens pas als hij
kwellen kan en de ziel doet vrezen. Toch is het mogelijk

dat men uit liefde begraaft iemand met auto en al.