Geschenk voor Nederlands jufferschap

[p. 6]

Mijn ramp.

Helaas! moest ik dien dag beleeven!
Waarop mijn dierbre ziels-vriendin
Dametas haare hand zal geeven,
In weêrwil van mijn tedre min.

Ach Chloë! welk een bittre smarte,
Gij mindet mij dan slechts in schijn!
De wellust van mijn kwijnend harte
Zal hem tot vreugd, mij weedom zijn.

Hoe konde ik zo getrouw beminnen; -
Doch wie kan liefde wederstaan?
Wle! wie kan 't noodlot overwinnen! -
Dit hart blijft eeuwig voor u slaan.

Wanneer de ziel mij zal ontvlugten,
Bij 't scheiden uit deez' rampwoestijn;
Zal de allerlaatste mijner zuchten,
Voor u! voor u! mijn Chloë zijn.

O vreugde van mijn vroege dagen!
Waar bleef dan al die blijde hoop!
Om Chloë's liefde wech te draagen,
Door heel mijn verd'ren levensloop!

[p. 7]

 

Hoe dikwerf, aan mij zelf verlooren!

 

En schreiënde aan uw kloppend hart,

 

Heb ik u eeuwig trouw gezwooren,

 

Vertederd door de liefde - smart.

 

 

 

Die zalige uuren zijn verdweenen,

 

De dood beslischt mijn treurig lot.

 

'k Zal tot aan 't graf mijn ramp beweenen;

 

Mijn ramp!..... wanneer het einde!... ô God!

 

 

 

M.