De Gemeenschap. Jaargang 15

[p. 254]

R.D.G.
Pierre-Louis Flouquet

Pierre-Louis Flouquet is in 1900 geboren. Zijn drie dichtwerken - ‘Corps et âme’ - ‘Transfiguration du Furieux’ - ‘Dialogue de l'Enfant Prodigue et des Heures’ - verschenen bij de uitgeverij van de ‘Cahiers du Journal des Poètes’ te Brussel. Het laatsgenoemde werk is een spreek-koor. Behalve schilder, dichter en criticus, is Flouquet ook architect. Hij redigeert het bouwkundig tijdschrift ‘Bâtir’. De poëzieprijs, genaamd Prix de Picard, die hem in 1937 werd toegekend, wordt uitgereikt door de Academie Libre de Belgique.

Het dichterlijk werk van Flouquet heeft, zonder schade voor zijn zelfstandigheid, verscheidene na-oorlogsche invloeden ondergaan; het herinnert aan de zoogenaamde Godslyriek uit de eerste jaargangen van ‘Roeping’, maar is weidscher van visie, zwellender van klank. De twee gedichten, waarvan wij hieronder een vertaling aanbieden, verschenen in 1938 in zijn ‘Revue des Poètes catholiques.’

Gewiegde dronkenschap

Dronken van asch: in Gods afglans de dichters;
Dronken van zang: aan Gods voeten de dichters;
Dronken van zoetheid: in Gods arm de dichters.

O, de gewiegden in vuur, de gewiegden door 't branden
Der liefde voor 't zwijgen, van murmelende reinheid doorruischt,
Waarom toch schroeit hun de vlam van de wanhoop den geest,
Als zich hun harten verheffen, en droomen en bidden?

Nederwaarts drukt hen 't geweld van een ademtocht.
Gloeiende adem verwarmt hen, en smelt
Van hun wimpers het ijs.
Temidden van bitterheid zingen zij, deze gewiegden,
Zij zingen -
En een wind van vreugd ontsteekt de sterren
In het onmeetbaar, teeder donker dezer aarde.

[p. 255]

Heldere nacht

Gij zijt de breedte, de wijdte, de diepte der zee
En was ik, die Uw adem onderging,
Méér dan de schaduw van een korrel op het wachtend strand?

Gij zijt de breedte, de hoogte, de wijdte van 't woud
En was ik, door 't gevleugeld maatgezang ontroerd,
Meer dan de knop aan een verscholen tak in 't hout?

Gij zijt de breedte, de hoogte, de glans van het ijs
En ben ik, in mijn lichtdoorkliefde duisternis
Méér dan een weerglans van Uw sneeuwen kleed?

Zee, gletscher, woud
En gij, o sterren, die Zijn hart voelt slaan,

Zegt Hem het lied van den verslagen dichter,
Beschonken druppel van muziek en echo,
Gevangen in den mist.

(Vertaling van Anton van Duinkerken.)

(Leo Gestel)