De Gemeenschap. Jaargang 12

[p. 454]

A. Roland Holst
Gedichten uit ‘Een winter aan zee’

Leeg als een voortijd rijst
de toekomst: laat gewolkte,
binnen het raam omlijst.
Vooreerst breekt er geen morgen
meer over gindsche ontvolkte
hoogvlakten aan; in kloof
nog en ravijn verborgen
verkommert oud geloof.

(Leo Gestel)

[p. 455]

2

 

Uit welk oud vergeetboek

 

vlaagden thans de heilswoorden

 

boven ons tot een vloek?

 

Wat woei die bladen open

 

opdat wij dit aanhoorden?

 

Bar is de nacht, en leeg

 

't smal strand waarlangs wanhopen

 

een holle zee raadpleegt.

(Leo Gestel)

[p. 456]

3

 

Uitgeput zakte een spitter

 

neer bij zijn spade. - O, ziel,

 

herinnerd licht, en bitter

 

goud, dat het hart uitbijt,

 

sinds ge aan het zwerk ontviel

 

graaft de mensch naar genade:

 

karig werd de eeuwigheid

 

met dagloon, zwaar de spade.

(Jozef Cantré)