De Gemeenschap. Jaargang 12

[p. 78]

Louis de Bourbon
Voorbij

Ik doe de oogen dicht en staar in het verleden
en zie opnieuw het beeld, dat ik zoolang
met zooveel teederheid bewaard had: hoe zij kwam
dien zomeravond door het bosch; haar ranke leden

vingen de laatste stralen van de zon; wij waren
nog kind'ren bijna en onwetend, maar zoo blij
te leven, zoo dankbaar en vol hoop, dat wij
de overvloeden van onszelf, zonder te sparen

verbruiken wilden en de weelde onzer jaren.
Was dat geen liefde? Wat was dan die vreugd
samen te zijn? te deelen van wat jeugd
in ons vergaarde? en, angstig voor de donkere gevaren

die 's avonds alom door de bosschen dwalen,
bijeen te zitten, naast elkaar, het donker daalt,
een vogel schrikt, een laatste blad verdwaalt
in het weeke mos; mijn eigen handen dalen

en zoeken naar de schuilplaats van haar handen
en rusten even aan de koelte van haar kleed.
Dat alles zie ik weer, terwijl ik weet:
dit is het heetste vuur, waarin een ziel kan branden.

Dit is voorbij! En tusschen nu en toen staan muren
verrezen, werelden van leed, geboorte en dood.
Hoe kon ik weten, dat geen staat kan duren,
dat er geen weerkomst is voor wat de jeugd verstoot?

Wij zitten hier; jij met een droef verleden
ik met het wreed besef, dat alles ging voorbij;
maar één ding leerden wij: wat wij aan liefde deden
heeft eens bestaan en meer bestaan dan wij.