De Gemeenschap. Jaargang 12

[p. 12]

Paul Vlemminx
Winter

De koude wind, die hoger zingt
dan voorjaarswind bij lage buien,
komt nu de kersteklokken luien
met vorst, die zuster water dwingt.

De schaatsenrijders, die zich spieglen
in 't blauwweerkaatste hemelruim,
zwieren rechtuit of rond, naar luim
of lust hen rennen doet of wieglen.

De vennen liggen dood en stil,
maar onder klare spiegelruiten
verzamelt zich, wat niet te stuiten
te lente toont zijn levenswil.

Begraven onder as en puinen
ligt afgedankte jeugd en rot,
maar door het asemen van God
verrijzen weer vernieuwde tuinen.