De Gemeenschap. Jaargang 9

[p. 214]

A.J.D. van Oosten
Dahlia's tegen den bloei

De stengels stonden reeds zoo hoog
zij spraken af zich niet meer te vermoeien,
er was geen reden voor nog verder groeien;
maar als een macht die boven hen bewoog
voelden zij stil hun eerste bloem ontbloeien.

Voor den schilder Otto van Rees.

Hij heeft haar prille witte vonken
verzameld tot een tijdloos vuur,
het bleeken van haar morgenuur
met zijn blauw daglicht overschonken;
haar aangezicht staat jong en puur
van zijn verteedering doorblonken.

De spanning van haar schoonste leven
waar hart en jeugd nog hoog in trilt,
sloeg hij tot een sterk gouden schild,
tegen haar aardschen dag geheven;
nog eer haar opbloei is verstild
heeft zijn hand haar verval verdreven!