De Gemeenschap. Jaargang 7

[p. 471]

Gabriel Smit
Marathon

Staalblauw staat de lucht om den marathontoren. Een vreemd-heldere muziek waait langzaam over stille vlaggen. Onheilspellend stom worden de laatste toebereidselen getroffen voor de marathon. Alle loopers staan gereed voor de start. Het stadion is een groot roofdier, dat in zijn sprong zelfs vergeet te hijgen: in de open muil der gespannen tribunes is roerloos wit de prooi.

Nog enkele seconden. Helle kleuren trillen voor vermoeide oogen. Nog drie seconden. De vlaggen springen weg. Groen, groen en daarbinnen klein de athleten. 371 ... 46 ... 653 ... 142 ... Stilte. Nog twee seconden. God, laat ... Eén seconde ... Het schot. Eindelijk.

Ademen. De eerste bocht. ‘Kijk 140 ...’ Nietige mannetjes schuiven ver over het groen. ‘Heb je geen kijker? Ze zijn al bij de poort.’ De gekleurde vlekjes schieten dansend weg. Nu de laatsten. Ademen.

‘140 was al een eind voor.’

‘Dat houdt hij nooit uit.’

‘Wie is het?’

‘Een Spanjaard.’

‘Wie?’

‘No. 140. Manuel Fernandez.’

Manuel Fernandez loopt vooraan. Achter zich hoort hij de roffel der vele snelle passen op het asphalt verdwijnen. Een diepe vreugde doortrilt hem en slaat zijn voeten verder op den weg. De zon blinkt in zijn wapperend haar. Hij is jong: twintig jaar, en hij wil winnen. God, hij wil winnen. Nu is hij alleen met zijn hard jong lichaam, dat hem dwingt, en met de onbekende weg vóór zich. Hij klemt zijn kaken, regelt tempo, adem. Een nieuwe bocht trekt zijn voeten sneller vooruit.

[p. 472]

Hij zàl winnen. Alles valt van hem weg: hij is alleen met zijn hard, jong lichaam. Het gejuich van de vele menschen langs den weg hoort hij niet. Soms komen kleine klanken van heel ver aan de uiterste randen van zijn hart en even waaien kleine zakdoekjes aan zijn wijdopen oogen voorbij. Het deert hem niet. Hij is alleen met zijn lichaam, dat gespannen is in de wil te winnen.

Vele bochten schieten voorbij. Wanneer begon dit alles? Het dansende groen der boomen, de schommelende wereld, die telkens zwenkt. En hoog daarboven de zon. Vuur. Het is warm, een gloeiende plaat staat tegen zijn voorhoofd en drukt zijn oogen neer. Het asphalt brandt: zijn voeten doen pijn. Hij wil winnen. Sneller, sneller. Zon.

Alles slaat weg. Zijn hoofd wordt licht. Zijn beenen zijn ver beneden en de weg, de gloeiende weg, kent hij niet meer. Hij wil winnen. Niets zal hem deren. Sneller, sneller. Zon. De horizont vlucht schichtig voor de drift van zijn brandend hart. Zon. Vuur.

Zijn hoofd is zoo klein en zoo wit. Het drijft nu ver en onweerhoudbaar af van een lichaam, dat hij vergeten gaat. God, het vuur in zijn oogen - Pijn - Volhouden, volhouden. Hij zal winnen.

Het vuur -

Zijn gedachten worden witte vlinders, hoog en vederlicht in een zacht ruischen. Wil hij winnen?

Hij loopt alleen. Waar?

Zon.

Vuurvlinders dansen voor zijn starre oogen.

Maak je niet ongerust, moeder. Ik ben jong en sterk. Ik zou toch winnen? De zon voel ik niet meer. Niets voel ik. Ik ben lichter dan lucht. Ik zal winnen.

Je moet aan het station wachten als ik terugkom. Wees niet bang voor alle andere menschen. Duizenden zullen op het plein staat en de burgemeester en de voorzitters van

[p. 473]

alle sportvereenigingen zullen mij verwelkomen. Manuel Fernandez, Olympisch kampioen marathon. Kransen en muziek. Moeder, hoe voel je je nu? Je mag niet huilen. Muziek, Nu rijden wij samen in een auto door de stad. Vrouwen gooien rozen uit alle vensters. Bloemengeuren, muziek en gejuich. Is nu alles, alles goed? Zie je nu wel, dat je niet ongerust behoefde te zijn? Al die rozen zijn voor jou. Muziek.

We gaan in een groot huis wonen. Zie je nu wel, dat je bang was voor niets? Je moet nog één keer 's avonds laat het brood voor mij klaarzetten naast de kleine lamp.

Ik word nu wel moe, geloof ik. Je moet mij vanavond toedekken net als vroeger. Ik ben klein; je goede handen over mijn hoofd. Ik kon toch altijd bij je rusten?

Ik word nu klein, klein en licht. Ik denk, dat ik zweven ga. Zoo zal ik misschien nog winnen. Waar ben ik nu en wat doe ik? Ik loop hoog en klein over een onzichtbare weg ver boven de aarde. Niets kan ik meer hooren van alles wat ze doen: zóó ver zijn ze. Licht. Ik dans in het licht. Ik kan mijn oogen niet meer openhouden.

Moeder, ik ben kleiner en lichter dan een vlinder. Zoo zou ik vroeger misschien gewonnen hebben. Trillend hemelsblauw en zonnegoud. Zon. Een vlinder, blinkend verloren in het licht. Licht.

Moeder, ik vlieg door het raam naar binnen, over alle landen heen. Zal je me herkennen? Doe het raam open, de ruiten zijn zoo hard. Ken je me niet? Ik word zoo moe, ik kan niet langer tegen het harde venster springen. Ik wil binnen, moeder. Schaduw en je goede handen. Doe het raam open - Waarom herken je me niet?

Licht.

Ik kan niet meer.

Doe het raam open.

Een paar fietsers zagen hem plotseling in elkaar zakken

[p. 474]

en droegen hem naar de kant van den weg. Even nog schokten zijn oogen wijd open en trilde zijn kleine lichaam in het gras. Toen was alles stil.

Een smalle, grijze brancard droeg hem ongemerkt het stadion binnen.

‘Hij weegt haast niets.’

‘Het lijkt wel een vogel.’