De Gemeenschap. Jaargang 7

[p. 343]

Anton van Duinkerken
De schaduw

Ik zit met mijn schaduw alleen in de kamer

en allebei heffen wij 't glas,

roekeloos ik, en mijn schaduw bezonnen,

alsof hij een ander was.

Maakt hem de lichtval een trager gestalte

dan schaduwen dienen te zijn

of wordt het gezicht van mijn oogen verlangzaamd

door dezen snel werkenden wijn?

Hoe kan ik raden wat wijsheid mijn schaduw

van mij gescheiden bezint,

welk somberder lied op zijn duisteren polsslag

wellicht te zingen begint?

Nimmer gekend volgt hij elke beweging:

een slaaf - en dien niemand bevrijdt -,

droomende tusschen den dood en het wezen

des levende werkelijkheid.